Agios Ioannis (Agiannis) of Kynouria, was the capital of the Greek state in 1822 and offered many and important things in the revolution of 1821.
The historic Astros and Agios Ioannis (Agiannis) are a community.
It is a mountain village built at an altitude of 750 m., 17 km west of Astros. It is administratively subordinated to the community of Astros and the Municipality of North Kynouria. In 1845, the village became the seat of Kynouria Province. From 1834 to 1912, it was the summer capital of the Municipality of Thyrea. The first mention of the village is made in the Chronicle of the Fall of Constantinople by Georgios Sfratzis, in 1453.
Astros and Paralio Astros came from the village of Agios Ioannis, as well as other settlements. Agiannis is advertised for its beautiful mountain climate that renews and invigorates its inhabitants and visitors, has many natural beauties and is only half an hour away from Astros. The mountainous climate, as they typically said “not to be eaten by the plain”, was one of the reasons that the inhabitants were forced despite all the difficulties to have the upper and lower village, they needed both.
From the end of the 80’s, an intense construction activity began in Agiannis, which continues to this day, and mainly concerns the restoration of the old traditional houses. At the same time many new houses were built. Many visitors from all over Greece and Germany buy houses in Agianni. It has developed into the holiday village of Astros and especially in the summer it is a gathering place of the people of Agianni everywhere, but also of vacationers from all over Greece, in the sixties the friends of the village called Agianni “the little Paris”.
Dimitris Karytsiotis built the famous Karytsiotis school, the “university” in pre-revolutionary Greece in 1798 in Agiannis and the branch of the school in 1805 in Astros. His contribution to the Thyreatis Earth and the homeland is incalculable. Pre-revolutionary Greece had many small “hidden” and few open schools. One of the few obvious schools was the famous Karytsiotis School that was built in 1798, 23 years before the Greek revolution and this is of great importance. It was built on the hill Koutri of Agiannis Kynourias and was one of the few “universities” of our pre-revolutionary homeland and its students were from all over mainland Greece and our islands.
Our great benefactor Dimitrios Karytsiotis, a powerful Agiannitis patriot of the Diaspora, found a way to allow the 400-year-old Turkish conquerors to allow the acquisition and operation of the school in Agiannis and in the branch of the Karytsiotis school in Astros Kynourias, which opened in 1805.
The branch of the Karytsiotis school in Astros, has housed the Archaeological Museum of Astros since 1985.
The Karytsioti school played a catalytic role for the local community for many years and even today, since all the people of Agianni with great effort and with every sacrifice wanted their children to learn letters and as graduates “squids” to change their lives, according to the “smart” expectations of their great benefactor Dimitrios Karytsiotis.
General Panos Zafeiropoulos (Akouros).
The people of Agiannites offered many and important things to the Greek revolution of 1821 and the most important of all the people of Agiannites was General Panos Zafeiropoulos (Akouros). responsible for military security in time of war of the National Assembly in Astros., At the beginning of the revolution, under the leadership of Panos Zafeiropoulos, more than 100 inhabitants of Agiannis, participated in battles in Tripolitsa and throughout the Peloponnese. Also under the leadership of Georgakis Digenis, they participated in the battles of Doliana and Vervena.
The “government” of Agiannis
From the beginning in 1821, discussions began between the revolutionaries to make Agiannis the capital of the free Greek state. The Karytsioti school played a primary and decisive role in making Agiannis the capital of revolutionary Greece from August 20 to October 1, 1822. The “government” located very close to the Karytsiotis school of Agiannis was the seat of government. . This period is also confirmed by the Archives of Lazaros and Georgios Kountouriotis (vol. AD, p. 92 ff.).
In 1826 the village was completely destroyed by Ibrahim’s hordes with the same fate as other villages in the area. Ibrahim Pasha also destroyed many churches, such as Agios Vassilios, Agios Efstratios, Agios Petros, as well as the famous School of Karytsiotis. The founding inscription of the famous Karytsiotis School
From Arkades Esmen, Smaragdi Arvaniti
“At the entrance of the village there is the modern church of Agia Paraskevi. Continuing you meet a thicket, the “Koutri”. There the visitor sees a marble slab built into the wall. This is the founding inscription of the famous Karytsiotis School, which alone survived after the burning of the School by the hordes of Ibrahim on July 30, 1826.
After “Koutri”, about 250 m., You can find the central square of the village, with the big plane tree. There is also the church of Ai-Giorgis, post-Byzantine, with a holographic interior. The murals are probably works of the Agiannitis priest and painter Georgios Koulidas. In many of them there are traces of the passage of Ibrahim: swords in the faces of the Saints and the taking out of their eyes.
Descending from Ai-Giorgis square to the lower part of the village we reach the vaulted spring Pigadaki, with the embossed, Arabic script Turkish inscription on a wall slab and date 1100 (1742 AD): “The reizis (officer) Hatzi-Isma , philanthropist and peacemaker, leaves a source of clean and fresh water thanks to the world. For his lively work to say the Fetiha (prayer) “.
A little further down is the church of Agios Ioannis Prodromos, also post-Byzantine. The visitor admires the centuries-old plane tree and the abundant icy water that springs just below the church and flows through four canals. Until about 1960 the water moved four watermills and irrigated the lucrative orchards. Unfortunately, now the place is almost abandoned and the cotton trees have taken the place of the orchards.
We continue east, in the lower village, we pass the old school, the shrine in the place of the church of St. Basil, which was also set on fire by Ibrahim, and we reach the much-sung spring, Soulinari, with the imposing plane tree, decoration for the area.
From Ai-Giorgis square, a road leads to the upper part of the village, and to Lakka, the second square, where the church of Panagia is located, built by the brothers M. Papoulias (or Touri) on the foundations of an older one that was destroyed by Ibrahim From this point one can admire almost the whole village, the wild beauty of the surrounding mountains and the lively green. The road continues and leads to the exit from the village to the Monastery of Malevi and Agios Petros. Leaving Agiannis, a stop is required in Perdikoneri, a spring with excellent and digestive water. The landscaping Association of the village designed the space with seats and shelter, thus creating an ideal place for relaxation and for a walk, especially on hot summer nights. At about 2 km, in the place “Xirokambi”, there are ruins of the Castle of Oria, from the period of Frankish rule, about which many legends, traditions and songs have been told.
Very close to the village, there are the famous waterfalls of Lepida.
The village has excellent taverns, where meat and cheese produced by the breeders of the area are served, as well as the famous Agiannitiko wine, Kokkineli. There is also a traditional guest house with all modern comforts. Relaxing moments you enjoy with a coffee and dessert in the cafes in the square of Ai-Giorgis, under the plane tree, overlooking the mountains. During the summer and mainly in the context of the religious festivals of Agios Georgios, Agios Panteleimon, Agia Paraskevi, Profitis Ilias, Panagia, Prodromos, Agios Dimitrios, traditional festivals are organized – feasts, but also a number of cultural events “. The village has many traditional springs, such as Soulinari, Perdikoneri, Pigadaki, Mousga, Prodromo and many traditional buildings. In winter the inhabitants go down to Astros.
“With the main feature of the area the” meeting “of the beautiful mountain with the sparkling sea, the Municipality of North Kynouria invites its visitors on a magical journey.”
From our Municipality
« One of the most famous summer resorts in the Peloponnese is experiencing rapid growth in recent years due to the short distance from the urban centers. It is 165 km from Athens and 49 from Tripoli. It has developed tourist infrastructure for every taste, kilometers of beaches with crystal clear waters and the possibility of marine activities. Area visitable all year round, ideal for weekends and three days. There is a Nautical Sailing Club in Paralio Astros, while there is a possibility of excursions to the islands of the Saronic Gulf and the villages of Kynouria. The picturesque natural harbor and the so-called “Island” by the locals with an incredible view of the Argolic Gulf are of special beauty. “Island” is the name of a part of the settlement that is built on the slopes of an asteroid hill. The houses in this part have retained their traditional color while at the top there is the famous medieval castle of Paralio Astros. Every summer in the small theater of the town there are many cultural events, while the sports activities are rich»
The most picturesque Paralio Astros, “the island” Paralio Astros, is perched on the hill and the ancients called the hill the “island”. Paralio Astros has nothing to envy from any Aegean island, it has it all, it is only two hours from Athens, it is very close “to the mountain” Parnonas, from its port the access to the “Aegean islands” is easy, is located close to the most important archaeological sites of our country and is very close to the historic Astros, the historic Agiannis and beautiful historical traditional villages.
For visitors Kynouria has a number of activities depending on the mood and physical endurance! Of course in summer the beaches of the area are full of life and invite the visitor to enjoy them. Portes, Atsiganos, Anavalos, Xiropigado, Heronissi, Arkadiko village and Kryoneri, are just some of the options we suggest! Those who wish to explore the beautiful waters of the area, can dive in the Arcadian village, Xiropigado and Paralio Astros.
“The Aegean Islands” are beautiful and offer many attractions that we all “must” visit. After all, it is not a coincidence that the prevailing view <the Greek name Atlantis helps this view> that in the Aegean existed about 12,000 years ago and Atlantis <Atlantis> which was the center of the world ….. There are many ways we can visit Aegean.
From the picturesque port of Paralio Astros in the summer there are many cruises to the “Aegean islands Spetses, Hydra
How to get there: From Athens airport follow the route to Athens, Corinth, Tripoli, exit to Argos (At the exit Sterna after Nemea), Argos, Tripoli (from the old road), exit to Astros (Left after the Mills), Astros.
Distances are from Astros, Paralio Astros is 4 km away from Astros
Astros is approximately 34 km from Argos, 33 km from Nafplio, 40 km from Tripoli, 48 km from Leonidio, 82 km from Sparta, 90 km from Mystras, 170 km from Athens and 200 km from Athens Airport.
In Astros and Paralio Astros there are many hotels and restaurants with traditional food, as in most neighboring villages.
Other options for Accommodation / Food: it is in Nafplio (33 km), in Tripoli (40 km),
Accommodation & Catering from the website of our municipality
For health issues there is the Astros Health Center in Astros, also many clinics and in Tripoli the Panarkadiko Hospital (see useful telephone numbers)
Schools, kindergartens: In Astros there is a kindergarten, elementary and high school, also lessons are given by private teachers for foreign languages and other subjects
Paralio Astros From Wikipedia, the free encyclopedia
«Paralio Astros is a seaside village in Arcadia. It belongs to the Municipality of North Kynouria and according to the national census of 2011 has a population of 1,043 inhabitants [2]. Formerly, the current existing Local Community of Paralio Astros (te as a Municipal District), was an independent Community, within the boundaries of the former Province of Kynouria
Paralio Astros Castle
The castle played an important role during the Turkish occupation. During the period of 1821, rich foreign merchants, brothers Zafeiropoulos (Konstantinos, Ioannis and Panagiotis), originally from Agios Ioannis, fortified the castle, building their houses there. On August 4, 1826, 1,200 soldiers locked inside the castle defeated the numerous army of Ibrahim who was besieging it. In 1833, Panos Zafeiropoulos (Akouros), dedicated the castle to the Kingdom of Greece and to King Otto. At the beginning of the 20th century, the castle was abandoned and deserted».
Panos Zafeiropoulos, was the most important Agiannitis before the revolution of 1821 and his contribution to Thyreatida Earth and his homeland is incalculable and went through the fine print of history.
“At the beginning of July 1826, the military corps of Panos Zafeiropoulos slaughtered 400 Arabs in an ambush set up by Mehmet aga of Tripoli. This was a very heavy blow to the Ottomans. That is why Ibrahim Pasha completely destroyed Agios Ioannis and the whole province of Agios Petros “
Ibrahim slaughtered and burned the whole Peloponnese, but he could never defeat Akuros, although he had been temporarily captured, not even in the castle of Paralio Astros, someone had to resist… and it is our great honor, this was Agiannitis Panagiotis Zafe Ακουρος).
500 books were saved from the burning of the School, which were kept in 1827 in the house of Zafeiropoulaia (Castle of Paralio Astros). These books were, according to tradition, placed in an old wooden library located in the offices of the School. Many of these books have been saved and recorded today. These books were mostly texts of ancient philosophers and writers, ecclesiastical texts, textbooks of physics, mathematics, etc. “
The settlement of Paralio Astros has a long history with the first important settlement by the Aeginians who were fortified in Paralio Astros in 424 BC. The construction of this fortification project was stopped by the Athenians, who at the same time, led by Nikias, came to Thyrea, captured it and destroyed it. But the Aeginians also settled in Agiannis, as historians report that the Aeginites came from Aeginites. Before the revolution of 1821 the Agiannites brothers Zafeiropoulos and many Agiannites made the second large settlement in Paralio Astros, and today many names from Paralio Astros are Agiannitika names.
“In November 1824, the Zafeiropoulos brothers began the restoration work of the ruined Frankish Castle of Paralio Astros and were completed in August 1825. More than 200,000 groschen were spent on the construction (according to a report by the widow Euphrosyne). The Zafeiropoulos brothers now settled permanently in the Castle and were the first settlers of Paralio Astros. Many Agiannites followed them and settled permanently in Paralio Astros, between 1825 – 1828 and later. These were mainly fighters who belonged to his military corps. The first Agianni families that followed the Zafeiropouloi were indicative: the family of Paschos, Logothetis, Nikolaidis, Maroudis (some of its members), Zafeiris (some of its members), Koralli, Bortzou, Diamantis, Karabatsou, Konstantinos, Vasilitheou, Vasileinos, etc., as well as the Avrantini and Nestora families from Spetses. We receive information about the first inhabitants of Paralio Astros from the memoir of Agiannitis Michael Logothetis, who was also the first president of Paralio Astros and from electoral lists of 1871 & 1881. “
By extension we can say that the inhabitants of Agiannites, Astrinoi and Paraliotes are almost the same inhabitants.
In the current area of Paralio Astros before 1800 there were very few houses and in fact Paralio Astros was built from 1825 and later by the Agiannitis general Panos Zafeiropoulos, as our friends from Paralio Astros, “BUILDER OF PARALIO ASTROS ” honor with their statue in the central square.
Administrative changes of the Local Authorities of D. Thyreas, Prefecture of Arcadia
Government Gazette 16A – 24/05/1835 Establishment of the municipality based in the settlement of Agios Ioannis
Government Gazette 5A – 08/03/1841 The settlement of Astros is defined as the winter seat of the municipality, The settlement of Agios Ioannis is defined as the summer seat of the municipality
ADMINISTRATIVE CHANGES IN SETTLEMENTS Paralion Astros (Arcadia)
With the actions of the Zafeiropoulos, the settlement named Paralio Astros was annexed to the municipality of Thyreas in 1845.
Government Gazette 32A – 08/12/1845 The settlement is annexed to the municipality of Thyreas
Government Gazette 252A – 24/08/1912 The settlement is detached from the municipality of Thyreas and is designated as the seat of the community of Paralio Astros
It is no coincidence that in the electoral list of 1871 of “Common. Paralio ‘Astros’ is mentioned first by Anastasios Paschos from Agiannis , a landowner.
See the links for more
From the Astros of the Sea electoral list of 1871
(Από το Άστρος της Θαλάσσης εκλογικό κατάλογο του 1871,1881)
ΑΠ , Εγώ βλέπω > Εζού ένι ορού ΒΠ , Εσύ βλἐπεις > Εκιού έσι ορού ΤΑ , Αυτός βλέπει > Έντενη ένι ορού ΤΘ , Αυτή βλέπει > Έντανη ένι ορούα ΤΟ , Αυτό βλέπει > Έγκεινι ένι ορούντα
ΑΠ , Εμείς βλέπουμε > Ενεί έμε ορούντε ΒΠ , Εσείς βλέπετε > Εμού έτε ορούντε ΤΑ , Αυτοί βλέπουν > Έντεϊ είνι ορούντε ΤΘ , Αυτές βλέπουν > Έντεϊ είνι ορούντε ΤΟ , Αυτά βλέπουν > ΈνταΪ είνι ορούντα
2 * ΑΠ , Εγώ έχω > Εζού ένι έχου ΒΠ , Εσύ έχεις > Εκιού έσι έχου ΤΑ , Αυτός έχει > Έντενη ένι έχου ΤΘ , Αυτή έχει > Έντανη ένι ἐχα ΤΟ , Αυτό έχει > Έγκεινι ένι έχου
ΑΠ , Εμείς έχουμε > Ενεί έμε έχουντε ΒΠ , Εσείς έχετε > Εμού έτε έχουντε ΤΑ , Αυτοί έχουν > Έντεϊ είνι έχουντε ΤΘ , Αυτές έχουν > Έντεϊ είνι έχουντε ΤΟ , Αυτά έχουν > ΈνταΪ είνι έχουντε
3 * ΑΠ , Εγώ κάνω > Εζού ένι ποίου ΒΠ , Εσύ κάνεις > Εκιού έσι ποίου ΤΑ , Αυτός κάνει > Έντενη ένι ποίου ΤΘ , Αυτή κάνει > Έντανη ένι ποία ΤΟ , Αυτό κάνει > Έγκεινι ένι ποίντα
ΑΠ , Εμείς κάνουμε > Ενεί έμε ποίντε ΒΠ , Εσείς κάνουτε > Εμού έτε ποίντε ΤΑ , Αυτοί κάνουν > Έντεϊ είνι ποίντε ΤΘ , Αυτές κάνουν > Έντεϊ είνι ποίντε ΤΟ , Αυτά κάνουν > ΈνταΪ είνι ποίντα
4 * ΑΠ , Εγώ κατεβαίνω > Εζού ένι καμπαίνου ΒΠ , Εσύ κατεβαίεις > Εκιού έσι καμπαίνου ΤΑ , Αυτός κατεβαίνει > Έντενη ένι καμπαίνου ΤΘ , Αυτή κατεβαίνει > Έντανη ένι καμπαίνουα ΤΟ , Αυτό κατεβαίνει > Έγκεινι ένι καμπαίντα
ΑΠ , Εμείς κατεβαίνουμε > Ενεί έμε καμπαίντε ΒΠ , Εσείς κατεβαίνουτε > Εμού έτε καμπαίντε ΤΑ , Αυτοί κατεβαίνουν > Έντεϊ είνι καμπαίντε ΤΘ , Αυτές κατεβαίνουν > Έντεϊ είνι καμπαίντε ΤΟ , Αυτά κατεβαίνουν > ΈνταΪ είνι καμπαίντα
5 * ΑΠ , Εγώ έρχομαι > Εζού ένι παρίου ΒΠ , Εσύ έρχεσαι > Εκιού έσι παρίου ΤΑ , Αυτός έρχεται > Έντεν’η ένι παρίου ΤΘ , Αυτή έρχεται > Ένταν’η ένι παρία ΤΟ , Αυτό έρχεται > Έγκεινι ένι παρίντα
ΑΠ , Εμείς ερχόμαστε > Ενεί έμε παρίντε ΒΠ , Εσείς ερχόσαστε > Εμού έτε παρίντε ΤΑ , Αυτοί έρχονται > Έντεϊ είνι παρίντε ΤΘ , Αυτές έρχονται > Έντεϊ είνι παρίντε ΤΟ , Αυτά έρχονται > ΈνταΪ είνι παρίντε
6 * ΑΠ , Εγώ καίω > εζού ένι δαίσου ΒΠ , Εσύ καις > εκιού έσι δαίσου ΤΑ , Αυτός καίει > έντενι ένι δαίσου ΤΘ , Αυτή καίει > έντανι ένι δαίσα ΤΟ , Αυτό καίει > έγκεινι ένι δαίσουντα
ΑΠ , Εμείς καίμε > ενεί έμε δαίσουντε ΒΠ , Εσείς καίτε > εμού έτε δαίσουντε ΤΑ , Αυτοί καίνε > έντεοι είνι δαίσουντε ΤΘ , Αυτές καίνε > έντεοι είνι δαίσουντε ΤΟ , Αυτά καίνε > ένταοι είνι δαίσουντα
7 * Άρνηση δεν έχω > Όνι έχου ΑΠ , Εγώ δεν έχω > εζού Όνι έχου ΒΠ , Εσύ δεν έχεις > εκιού Όσι έχου ΤΑ , Αυτός δεν έχει > έντενι Όνι έχου ΤΘ , Αυτή δεν έχει > έντανι Όνι ἐχα ΤΟ , Αυτό δεν έχει > έγκεινι Όνι έχου
ΑΠ , Εμείς δεν έχουμε > ενεί Όμε έχουντε ΒΠ , Εσείς δεν έχετε > εμού Ότε έχουντε ΤΑ , Αυτοί δεν έχουν > έντεοι Ούνι έχουντε ΤΘ , Αυτές δεν έχουν > έντεοι Ούνι έχουντε ΤΟ , Αυτά δεν έχουν > ένταοι Ούνι έχουντε
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
Korakouvouni, a lowland settlement built on a small hill next to the river Vrasiatis and the main provincial road Astros – Leonidi, is located 8 km south of Astros. It is a Kefalochori of the area with several stone-built mansions. In the center and the square of the village dominates the three-aisled Church of Agios Vassilios, Agios Georgios and Agia Varvara. Here are the busts of Georgios Leventis, who was a prominent Friend and head of the Tax Office of the Friends of Bucharest and the benefactor Georgios Kazakis. With a panoramic view of the settlement, the visitor can admire the lush olive grove that stretches in the plain of Vrasiatis and the blue-green beaches of the area. Mountainous Korakovouni at an altitude of 579 m., Is built on the slopes of Mount Parnon and at a distance of about 20 km southwest of Astros. At the entrance of the village the visitor meets the church of the Assumption of the Virgin built in the 17th century, the impressive three-fountain fountain with crystal clear waters built in 1886, in a beautiful paved and stone-built square surrounded by impressive centuries-old plane trees. The stone houses of the village combine harmonious elements of mountain and island architecture.
Museum of Traditional Olive Mill in Korakovouni:
The olive mill was built in 1884 by Petros P. Petropoulos and operated until 1920. It was biomobile, ie all processes were done by biological beings (a horse and workers) and not by machines. The olive mill was renovated in 2006 by Evangelos Anast. Petropoulos, grandson of the owner. In the museum the visitor can observe and get acquainted with the method of processing the olive for the production of olive oil, before the industrial modernization, presented by human models. The exhibits include the baskets in which the workers brought the olives, the sacks in which the olive pulp (commonly hummus) was placed to squeeze the oil, the millstone that melted the olives, the press where the pressing took place and finally the “libi” (container) that ended the olive oil and the other juices (liozoumia) of the olive. Among the museum’s exhibits are the cauldron that boiled the water they used to process the extraction of olive oil, the damizans that transported the oil, the liokoki and the stone wood that remained after the extraction of the oil. The museum also houses the “dynamari”, a mechanism for increasing the pressure of the presses, the plate that was bought in 1913 for weighing olives and oil and the office where the transactions were recorded. Of course, there are also additional tools of the mill, such as those of lighting (lamps) and tools such as the vise, scales, hand drills and wrenches. We will see the first screw of the press which was wooden, before it was replaced by the iron one. The area of the olive mill also served as a processing area for edible olives with salt that was made in the “lanza”, a large barrel with a capacity of 2.5 tons that survives to this day. Inside the museum there are agricultural tools of pre-industrial era, such as plows, zebras and goats.
The castle of Artikaina
Within walking distance from the village, the visitor deserves to know the medieval castle of Artikaina (See p. 208), in an imposing area with unrestricted views to the peaks of Parnon and the turquoise of the Argolic Gulf. At the initiative of local associations, a variety of cultural activities, events and festivals are organized every year. Of particular interest is the traditional carnival carnival, with unique hospitality and rich treats to the public, such as the famous traditional plate pie
Korakovouni, Arcadia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Winter Korakovouni (also Karakovouni and Korakovounion) is a lowland settlement in the prefecture of Arcadia, built amphitheatrically on a hill at the foot of Mount Parnon. In a short distance flows the river Brasiatis. [3] It is located in the southeastern part of the prefecture, 52 km SE of Tripoli, in the former province of Kynouria. It belongs administratively to the municipality of North Kynouria. Korakovouni also includes the Mountainous Korakovounika and Neochori. Its history is lost in the depths of the centuries, as originally there was Mount Karakovouni (from Zaritsi Kynouria to Kastraki Astros) where in between there was only one settlement where it took the name of the mountain. During the Byzantine times, the General of Byzantium Pervainas came from Korakovouni or Karakovouni.
The name of the village has been associated with the Greek Revolution of 1821 as it is the birthplace of: • Varsami Konstantinou: He came from Korakovouni, Kynouria. Heavily injured f Agios Sostis, outside Tripoli. When he was healed, he continued to fight until his release. • Leventi, Georgiou: (Korakovouni, Kynouria 1790 – Athens 1847
Mountainous Korakovouni of Arcadia\
From Wikipedia, the free encyclopedia
Mountainous Korakovouni is a mountainous settlement, built at an altitude of 534 m. It is 12 km from Korakovounika and 22 km from Astros. T
he village belongs administratively to the Municipality of North Kynouria and has a population of 8 permanent residents according to the 2011 census The village, according to tradition, was founded after the destruction of Paleo Korakovouni (a settlement that existed near Prastos) by Turkish troops in 1687. [2] Along with Paleo Korakovouni, Agios Ioannis, Meligou, Kastanitsa and Prastos were also destroyed. After the destruction of the village, the inhabitants founded a new village in the place where the Mountainous Korakovouni is today. During the years of Ottoman rule the settlement belonged to the Vilaeti of Agios Petros. According to a Venetian census of 1699, the village had two churches: Agios Dimitrios and Panagia, as well as two vicars. [3] In the 18th and 19th the Korakovounites developed trade relations with various areas, as the Korakovounites lived and traded in places such as Spetses, Hydra, Constantinople, Odessa etc.
During the years 1750 – 1775 in the village acted the thief George Leventis (grandfather of the friend), who was the first son of Konstantis Kolokotronis. [4] With the founding of the Friendly Society, many Korakovounites became members, most importantly the merchant George Leventis (1790 – 1847). The contribution of the Korakovunites to the Revolution of 1821 was significant, as more than 100 fighters were distinguished in the battles of Doliana, Vervena, Tripolitsak. In 1826 the village was completely destroyed by the hordes of Ibrahim Pasha. After the liberation, the village was subordinated to the Municipality of Vrasia (1834 – 1912). From Korakovouni came the Winter Korakovouni, which was created during the 18th century. and is a permanent residence of the Korakovounites.
The village
Mountainous Korakovouni is a mountain village built amphitheatrically on the slopes of a mountain. It is overgrown with trees, while it has many traditional mansions that combine Tsakoniki with Spetsiotiki architecture. A marble point is the marble fountain together with the small square and the church of Panagia, located at the entrance of the village. The village has churches such as: of Agios Dimitrios (patron saint) in the central square of the village, building of 1688, of Panagia at the entrance of the village, which was the catholic of the Monastery of Panagia Katakekrymeni, building again of 1688. It also has chapels like of Agios John of the Forerunner in the place “Klima”, of Agioi Anargyroi in the place “Klima”, of Agios Georgios (former monastery of Endysenas), of Agios Ioannis the Theologian in the place “Cerbena” and the shrine of Profitis Ilias, above the village.
Orino Korakovouni also has a traditional cafe – tavern. Near the village are the villages of Korakovouni, Agios Andreas and the villages of Prastos, Kastanitsa and Sitaina. An important attraction is the Byzantine, ruined Castle of Artikaina, located east of the village. In winter the village lives with few inhabitants, while in summer it “comes to life” mainly during the feasts of Prophet Elias and the Fifteenth of August.
Leaving Agios Andreas, in the direction of Leonidio, the visitor meets the Arcadian Village, a modern and model settlement for expatriate Hellenism which was created with the main goal of reconnecting the ubiquitous Arcadians with their place of origin and strengthening Greek culture. their identity.
Beaches From our Municipality “
The homonymous beach of the model settlement of the Arcadian village on the road from Agios Andreas to Leonidio. It is located 1.5 km from the settlement. The beach is a small bay that extends 110 meters in length. Pebble beach. The waters are clear and not very deep. Access to the beach is via a path. The beach is not organized, but has toilets, showers and trash cans. Along the coast there are canopies of cloth on iron stakes. The maximum number of bathers is estimated at 150 people. “
The beach To Kryoneri “Magnificent beach, between Arkadiko Chorio and Tyros, with turquoise cold waters, rich pebbles and vegetation that reaches the water. Favorite beach of young people and those who feel young. It has a beach bar that gives rhythm to the summer holidays with party until morning and special events. It got its name from the springs that exist on land, one of which supplies water to the island of Spetses via watercraft – but also from the fresh water that gushes into the sea. The settlement has rooms to let and cottages. “There is an important underwater cave in the area for those who are engaged in underwater exploration and are looking for underwater emotions.”
The beach of Sampatiki Probably the most beautiful beach of Arcadia.
The name Sampatiki came from the obvious admiration of the neighbors who said “as you go there” you will see…. Sampatiki is 41 km from Astros and 26 km from the Arcadian Village Leonidio is 50 km away from Astros and the holy monastery of Elona 65 km.
From the Greek Travel Pages
“After Tyros on the road to Leonidio is the idyllic bay of Sampatiki on the south side of a small peninsula. With crystal clear waters and beautiful natural environment is probably the most beautiful beach of Arcadia. On the north side is the settlement of Livadi with a large nice beach. Sampatiki and Livadi are old fishing settlements and are inhabited mainly by the inhabitants of the nearby village of Pramatefti. The beach of Sampatiki with its picturesque port and beautiful small settlement is an attraction for many vacationers in summer. The small church of Panagia is located on the beach, while many fishing boats moor in the bay “.
From Wikipedia, the free encyclopedia
“Arkadiko Chorio is a settlement in the province of North Kynouria in Arcadia. It is built on a peninsula at Mikri Pepontina, after the village of Agios Andreas on the road to Leonidio. To the west rises the Parnon mountain range. It is 55 km east of Tripoli, 45 km south of Nafplio, 12 km south of Astros and 33 km north of Leonidio. It is a model and independent settlement that was conceived as an idea in the early 80’s by Arkades expatriates of America and began to be implemented at the end. It joined a national pilot program aimed at reconnecting Greeks abroad with their place of origin through the creation of holiday homes. “In the final phase of the program, 300-350 houses, a hotel, a conference center, sports facilities and other facilities were planned to be built, [2] but the Greek debt crisis has put its completion in doubt.”
Kefalochori of Tsakonia. With the tradition of the area preserved unchanged. It is 6 km from Astros and is located on the road to Leonidio. Village with constant population growth and tourist development with infrastructure and overgrown with olives and citrus fruits. The green settlement of Agios Georgios and the model settlement for the expatriates, the Arcadian Village, belong to its borders. The visitor can find rooms for rent, taverns, holiday centers, beaches with crystal clear waters and suitable for water sports. The village is characterized as a “gateway” for the picturesque Kastritochoria, since one can visit Kastanitsa, Prastos, while 5 km outside the village begins the unique gorge of Zarbanitsa. The visitor can also see the ruins of ancient Anthini near the port of Agios Andreas, the metochi of the Orthokostas Monastery which has a church dedicated to the Annunciation and a tall tower and the stone arched bridge over the river Vrasiatis. In the village also all seasons of the year festivals and cultural events are organized.
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
Agios Andreas, the main village of the area with stone-built, traditional houses, is surrounded by olive groves and citrus trees. The village is 9 km away from Astros and most of its inhabitants speak the Tsakonian dialect. In its typical paved square, in the center of the village, there are cafes, shops and restaurants. Special festivals are the festivals of Agios Panteleimon, Ypapantis, Agios Apostolos, Profitis Ilias and the rich Constantine and Eleni, while many cultural events take place throughout the year (music events, carnival, etc. .). .
At a distance of 3 km east is the beach of Agios Andreas, which extends to a great length, where the remains of the old mill still stand, which over time is handed over to the power of the sea (See p. 222). The picturesque port marks another rich and beautiful image of the area. Near the coast is a small rocky hill, known as “St. Andrew’s Island”. In this place there are ruins of a cyclopean wall that according to archaeologists belong to the ancient Kynourian city of Anthini. Parts of the outer fortification with towers of the 5th – 4th c. e.g. Later the settlement was moved lower to the sea, where Late Roman ruins and additional fortifications from Byzantine times are preserved. Also of archeological interest is the hill of Heronisios which is located north of the Island (2 km NW). Finds from the early Bronze Age, from the Geometric to the Archaic times, were found here. The plain of Agios Andreas is crossed by the river Vrasiatis, inside the riverbed of which shortly before its estuary, there is an elaborate two-chamber stone bridge (See photo p. 227). The visitor of the area has the opportunity to be found 5 km west of Agios Andreas in the enchanting world of the gorge of Zarbanitsa (See p. 123).
From Wikipedia, the free encyclopedia
Agios Andreas is a settlement in the municipality of North Kynouria, built on the slopes of a hill near the sea, next to a plain overgrown with olive trees. It is located on the road Astros-Leonidio at a distance of 6 km from the first. At this point the gorge of Zarbanitsa ends as the river Brasiatis also crosses, just before its estuary in the Gulf of Thyreatiko. It is the Kefalochori of the area and is inhabited mainly by Tsakones. · At a distance of 3 km is the beach of Agios Andreas with a picturesque harbor. On a hill near the spot one can see the ruins of a cyclopean wall that according to archaeologists belong to the ancient Kynourian city of Anthini. Also nearby is an old stone arched bridge. · At the borders of the community is the model settlement for the expatriates, Arkadiko Chorio, the last settlement before South Kynouria. · The village has a football club called A.M.S. Boiling.
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
The Tsakonian dialect is spoken by Leonidio, Pragmatefti, Melana, Tyros, Sapounakeika, Agios Andreas, Prasto, Sitaina, Kastanitsa. Settlements: Sampatiki, Livadi, Vaskina, Paliochora, Agios Panteleimonas (Fouska), Dernikeika The Tsakonian dialect The Tsakonian dialect, the Tsakonian dance, the costume, the customs and traditions of the Tsakonians, are another dynamic of the Parnon area. According to the “Chronicle of Monemvasia “:” And the prefectures and peasants of the threshing floors settled in the rugged places adjacent to it, and at the end the jaconia were named “. The Tsakones, as true descendants of the Dorians, kept their roots intact and the Tsakonian language is still the living expression of the Doric dialect. In the cradle of Tsakonia, today insists on walking and creating in the footsteps of yesterday in a perpetual and uninterrupted breath of Greece.
The special linguistic treasure of our place The Tsakonian dialect has been included in the list of endangered languages of UNESCO and is recognized as a cultural achievement and a unique treasure of culture. The language was preserved genuine and unadulterated in the mouths of ordinary people, peasants, shepherds and farmers. In the wishes, in the greetings, in the curses, in the everyday expressions, in the teasing and the jokes, there is for centuries now the linguistic treasure of the Tsakonians. In this special part of the Greek land called Tsakonia (the cradle of Tsakonia was Prastos, Kastanitsa and Sitaina), in these rugged places, the inhabitants of the area, with few means, not only survived, but left behind a valuable heritage, the Tsakonian tradition, the beautiful language, the unique evocative Tsakonian dance, the Tsakonian songs, the weaving art, their habits, what we call today customs and traditions. All this composes the identity of the place with a living language that is in the hands of the Tsakonians, but also of all Hellenism, to embrace it and protect it from oblivion
“It is estimated that the population of Prastos in medieval times amounted to 9,000 inhabitants. Prastos then had 9 parishes, 30 churches and intense economic activity. “
Agiopetritis, the protagonist and memoirist of the Struggle, Anagnostis Kontakis, writes that:
“if it were not for Prastos, who fed the army for 4 months, the struggle for freedom would have been lost”.
Prastos is approximately 220 km from E. Venizelos Airport, 72 km from Tripoli, 32 km from Astros and 69 km from Sparta.
To get there you will follow the following routes:
· Astros – Agios Andreas- Prastos (approximately 32 km)
· Tripoli – Astros – Prastos (approximately 72 km)
· Sparta – Kastanitsa – Prastos (approximately 69 km)
From our Municipality
Old capital of Tsakonia. Rich Medieval City.
The lost greatness of the mountain village of Tsakonia is reflected in the song “Tell me where your towers are, where your nobility is”. It is located at an altitude of 750 meters, is 20 kilometers from the village of Agios Andreas, with a difficult route that compensates the visitor with its beauty and its special local architecture. The tower houses are typical in the village and are preserved of Sarantari, Kalimeris, Merikas, Karamanos, Gounelos, while there are remains of Byzantine temples such as Taxiarches, Agios Dimitrios and Panagia which was the Diocese. On the road to the village from Agios Andreas the visitor meets the monastery of Artokosta while one can also see the old monastery of Englestouri (building of 1733). The village is adjacent to the mountainous Korakovouni, while nearby is the gorge of Mazia, where one can see watermills and water mills. There is no tourist infrastructure in the village and so the visitor must find accommodation in other villages of Parnonas. Manolis Dounias came from Prastos and led the Fall of Tripoli in 1821. There is a bust of him in the village.
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
Built amphitheatrically on the slope of Mount Parnon, at an altitude of 750 m and at a distance of 30 km from Astros and 20 km southwest of Agios Andreas, is the traditional and preserved settlement of Prastos, the historic capital of Tsakonia from the Middle Ages to 1826. It is a beautiful and picturesque village that charms with its traditional houses, tower houses and churches. Its houses retain the main elements of the local architecture, which is simple and characteristic: arched doors, narrow windows, decorative window, built staircase with high arch, slate slabs and often with strong defensive and fortified elements. From medieval times it was a crowded and prosperous city, full of towers, rich mansions and churches. The choice of the steep location, where the village was built, was mainly due to defensive reasons due to the pirates. Most of the Tsakonian population had settled here, where they maintained their main residence. It is estimated that the population of Prastos in medieval times amounted to 9,000 inhabitants. Prastos then had 9 parishes, 30 churches and intense economic activity.
At that time the maritime trade was flourishing while the trade relations of Prastos had reached as far as Constantinople, Russia, Turkey, Egypt and France. The saying “the city produces white and Prastos makes them castles” is typical. The goods were usually transported by ships from Spetses and Hydra, the main shareholders of which were the merchants from Prastia. In 1826 it was set on fire by Ibrahim and since then it was deserted, when the inhabitants of the village in their attempt to escape fled to Leonidio, “the safe place”, according to Th. Kolokotronis. The prosperity and glamor of the village in the past have left their mark strongly on today. Several old tower houses are preserved with the most characteristic features of Sarantari (one of the best preserved, with a built-in inscription of 1722), Kalimeris, Merika, Karamanos (1788) and Gounelos, built in the second period of Ottoman rule. All are fortified houses with rifles. From the numerous and majestic churches of the heyday, are preserved today and stand out: Taxiarches (18th century), Agios Dimitrios (17th century) and Panagia, old metropolis. Below the old metropolis is the small square of the village, which has recently been renovated. Here is the bust of Prastiotis Manolis Dounias, fighter of 1821 and conqueror of Tripolitsa on September 23, 1821. In the nearby gorge of Mazia there are today the remains of dozens of watermills and water mill, which mark the great prosperity of the village in the past. The memories and nostalgia for this rich and historical past of the village Mr. are also recorded in the Tsakonian folk song: “Prastos me, your towers say and your nobility says!”.
Prastos, who during the period of Ottoman rule was a vilayet (administrative district), actively participated in the Orloff Revolution (1769-1770), as well as in the Klefturia movement. Dozens of Friends from Prastos will contribute decisively to the uprising of the Genos but also to the beginning of the Revolution in the area of Kynouria. Led by Theodoros Goulelos and Giorgakis Manolakis or Michalakis, 250 Prastian warriors set out to occupy the fortress of Monemvasia, of great military importance and invincible, as it was considered. At the same time, the Proestos and Demogerdos of Prastos, in consultation with Kolokotronis and the people of Verveni, Karabela and Kritiko, established in Vervena the famous “Cellar”, ie the chamber of the Army, to supply Prastos with food to the army. , in which many Prastian fighters also participated. Agiopetritis, the protagonist and memoirist of the Struggle, Anagnostis Kontakis, writes that: “if it were not for Prastos, who fed the army for 4 months, the struggle for freedom would have been lost”.
The Prastiotes fighters took part in many battles of the Revolution of 1821. Their contribution to the fall of Tripolitsa was decisive, where Manolis Dounias is considered as its conqueror.
Prastos holds many golden pages in the Revolution of 1821 with invaluable contribution and heroic struggles.Dozens of dignitaries and leaders, chiefs, teachers, clergy, sponsors and hundreds of activists, offered the maximum and contributed decisively to the successful outcome of the Struggle for Freedom. From Prastos start paths and picturesque routes that lead to rich and important cultural and natural monuments. In addition to the traditional festivals of the village during the summer, various cultural events and activities are organized and several tributes to the Tsakonian dialect and tradition.
From Wikipedia, the free encyclopedia
Prastos is a traditional mountain village of Arcadia, built amphitheatrically on the slopes of Mount Parnon at an altitude of 649 meters. It is located 20 km from the village of Agios Andreas.
Administratively it belongs to the Municipality of North Kynouria. In medieval and modern times it was the historic capital of Tsakonia. Even today, the Tsakonian dialect is spoken by the oldest History Prastos is mentioned for the first time in a gold bullion of the emperor Andronikos II Palaiologos in 1293 with the name Proastion.
It succeeded the ancient city of Orion, as it became the seat of the Diocese of Reontos Prastos, thus becoming the largest Tsakonochori. He gained great power and wealth during the Second Ottoman Empire (18th & early 19th century). At that time it is estimated that Prastos had a population of over 6,000 people, 30 churches, 9 parishes, 3 monasteries, 2 castles and several mansions – tower houses. People traveled to Spetses, Hydra, Istanbul and other places and acquired large fortunes.
In 1770, during the Orlofiks, Prastos and the whole of Tsakonia actively participated, led by Nektarios, Metropolitan of Reontos-Prastos, the priest Giannakis Goulenos, the teacher Emmanuel Trochanis and many more. With the founding of the Friendly Society, in 1814, the Prastiotes – Tsakon merchants, began to become members, reaching 10, including the Prastiotis merchant George Panou (Captain Giorgakis), the distinguished Giannoulis Karamanos and many people from surrounding villages. Kastanitsiotes Giannis Kapsampelis and the prostitute Nikolaos Palladas. In 1819, Prastos was separated from the Vilaeti of Agios Petros and became the capital of the Vilaeti of Prastos. This vilayet also included Kastanitsa, Sitaina, today’s Agios Andreas, Korakovouni, the area of Tyros, up to Leonidio.
Prastos also offered a lot during the Revolution of 1821. On March 16, the Prastiotes – Tsakones, proclaim the Revolution in Tsakonia. A few days later, the Prastiotes, under the leadership of Goulenos and Manolakis, started with a body of 250 men to the castle of Monemvasia, where it was captured on July 23, 1821. In addition, their contribution to the Fall of Tripoli was important, with a body of 300 men, united with the bodies of Agiopetrites, under Anagnostis Kondakis, Agiannites, under Panos Zafeiropoulos, Verveniotes, Dolianites and many others. On September 23, 1821, Manolis Dounias from Prasti was the first to enter Tripolitsa, which was besieged for a long time. The Prastiotes successfully participated in other battles (eg Battle of Bervena, Battle of Doliana, etc.). In 1826, Ibrahim Pasha completely destroyed the village. areas. In the following years, Prastos became the capital of the Province of Kynouria and the seat of the municipality of Vrasia.
The village Prastos has beautiful mansions, tower houses and churches, characteristic examples of Tsakonian architecture. In the 18th and 19th centuries, the merchants who were rich in Constantinople, Spetses, Hydra and elsewhere, built great mansions – tower houses, which survive to this day, such as Sarantari (1722), Kalimeris, Merika, Goulenos, Karamanou (1788), by Hadjipanagiotis, but also by the German Deffner. Prastos also has old, important churches, such as Panagia (1762), where it was the Diocese, Agios Dimitrios (17th c.), Taxiarches (17th c.), Agios Nikolaos (17th c.), Profitis Elias , Saint Athanasios (16th century) and others. In the past there were more churches that do not survive today, such as Panagia Stoliotissa, Agia Paraskevi, Agios Georgios and Agios Ioannis.
Near the village are Kastanitsa, Sitaina, the Monasteries of Artokostas, Karya and the ruined monasteries of Agios Dimitrios Reontinos and Prodromos (Englestouri). To the east is Mount Korakovouni. In winter, the village is left with few inhabitants, while in summer it is full of people. It has also been declared a traditional settlement
From the GUIDE FOR THE PROTECTED AREA OF MOUNTAINS PARNONA & WET WET ·
The Tsakonian dialect, the Tsakonian dance, the costume, the customs and traditions of the Tsakonians, are another dynamic of the Parnon area. According to the “Chronicle of Monemvasia”: “And the prefectures and peasants of Thremte were settled in the rugged places adjacent to it, and finally the jaconia were named”. The Tsakones, as true descendants of the Dorians, kept their roots intact and the Tsakonian language is still the living expression of the Doric dialect. In the cradle of Tsakonia, today insists on walking and creating in the footsteps of yesterday in a perpetual and uninterrupted breath of Greece. ·
The special linguistic treasure of our place. The Tsakonian dialect has been included in the list of endangered languages of UNESCO and is recognized as a cultural achievement and a unique treasure of culture. of farmers. In the wishes, in the greetings, in the curses, in the everyday expressions, in the teasing and the jokes, there is for centuries now the linguistic treasure of the Tsakonians. In this special part of the Greek land called Tsakonia (the cradle of Tsakonia was Prastos, Kastanitsa and Sitaina), in these rugged places, the inhabitants of the area, with few means, not only survived, but left behind a valuable heritage, the Tsakonian tradition, the beautiful language, the unique evocative Tsakonian dance, the Tsakonian songs, the weaving art, their habits, what we call today customs and traditions. All this composes the identity of the place with a living language that is in the hands of the Tsakonians, but also of all Hellenism, to embrace it and protect it from oblivion.
See the link
The Offer of Prastos in the Revolution of 1821 “
This shortage forced the besieged Turks to trade with the Greek besiegers, in order to save food. This fact was taken advantage of by Prastiotis Manolis Dounias and he gained acquaintances, “friendly” relations with the guards of the wall so that, at the critical moment, he could enter the city and open, together with others, the so-called Nafplio Gate, “to be invaded by the Greek warriors, with the first Tsakones-Prastiotes, who had been properly prepared by their leaders, and to occupy Tripoli together in a few hours.”
ΤΑ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΔΩΡΙΤΣΗ (ΔΩΡΙΚΑ) ΓΡΟΥΣΣΑ
” Τη γλώσσα των προγόνων μου, που εβύζαξα με το γάλα της αγίας μητέρας μου, ποτέ δεν εξέχασα σε όλη τη ζωή μου.Με ,κατέπλησσε πάντοτε η δωρική αρχαιοπρέπειά της και με νανούριζε πολλές φορές, η πολύφθογγη, σφιχτή, ηχηρή και πλούσια προσωδία της” Τα γρούσσα του προγόνου μοι, πφι εσηλύα με το γα τα αγία μάτη μοι. ποτέ δεν ν ι’ εξεχάκα σε όα τα ζωή μοι. Με έκει καταπλήχα (με έκει ποία να νη θαμιάζου=θαυμάζου) πάντοτε α δωρικά αρχαιοπρέπεια ση τσαι με έκει νανουρίζα πρεσσοί βολέ α πολύφθογκο, σφιχτα, ηχηρά τσαι πλούσιε προσωδία ση
΄Ενταοι έκει γράφου ο συγγραφέα τα τσακώνικα γραφή Α ΤΣΙΟΥΡΑΝΑ. αείμνηστε Γιώργο Στρατήγη, πφί οι προγόνοι ση ίγκιαει από ταν Γαστένιτσα, τθον διάσημο γλωσσολόγο Δέφνερ, όταν εσβαήε τα έμορφα παρανύθια ση τσαι εκιάτσε του χέρε ση τσαι ξεφυλήε το σπουδαίο λεξικό ση με του ρ’ 6000 λέξε ση τσαι το λαογραφικό θησαυρέ ση
Κάθε Ελληνικά περιοχή ένι έχα τα δικά ση διάλεκτο πφι έν δεήνα του κάτοιτσοί ση με το πρόσφατε (κοντινέ) αλλά τσαι μακρυνέ παρελθόν, τάσου τθα πλαίσια τα ιστορία, του θρύλοι, του πραδόσει τσαι του ρ’ άλλοι συνθήτσε του τόπου. Μεριτσοί από ‘τεοι είνει α Ποντιακά, α Τσυπριακά, α Κρητικά, α Επτανησιακά , α Τσακώνικο τσαι άλλοι
Α Τσακώνικο ένι μπορού να αλεί κανένα ότσι δεν ένι διάλεκτο, αλλά ουσιαστικά νία γρούσσα, ιστορικά συνέχεια τα αρχαία δωρικά, όπφου να μου εδενάνει οι έρευνε
΄Ενι πραγματικά νία ζωντανά τσιβωτό ιερα ιστορικά παρακαταθήτση, πφι εφυάτθε (απαραμάτσε) αναλλοίωτε από το αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου τσαι πφι να μου ένι συνενούκχα με το πρεσσιού παληέ παρελθόν.
΄Ενταοι όμως για να είνει α βάση για νία σοβαρά μελέτη ένι πρέπουντα να ζάμε τθα κείμενα, τα αρχαία τσαι τα νέα, τα δικά νάμου τσαι τθα ξένα τσαι να σι συγκρίνουμε
Πρώτε ο Ηρόδοτε, πφι πρώτε εγράβε ιστορία, τθο βιβλίε ση ” Α ΟΥΡΑΝΙΑ”, παράγραφο 79 να μου ένι δίου νία καθαρά εικόνα για του κάτοιτσοι τα Κυνουρία
Οικέοι δε την Πελοπόννησον έθνεα επτά. Τούτων δε τα με δύο αυτόχθονα εόντα κατά χώρην, ίδρυται νυν και τη πόλει, οίκεον Αρκαδες τε και Κυνούριοι…………. οι δε Κυνούριοι, αυτόχθονοι εόντες, δοκέουσι μούνοι είναι΄Ιωνες, εκδερωρίευνται δε υπό τε Αργείων αρχόμενοι και υπό του χρόνου, εόντες ορνεήται και περίοικοι δηλαδή εφτά έθνη είνει κατοικούντα τθαν Πελοπόννησο Από’ένταοι δύου είνει γεννατοί τσαι απαραματοί όρπα (ΑΥΤΌΧΘΟΝΟΙ) τσαι είνει αραμούντε όρπα πφι ίγκιαει αραμαμούντε τσαι του παλιοί χρόνου.οι Αρκάδε ται οι Κυνούριοι…….οι δε Κυνούριοι, ένι δενάχουντα ότσι είνει ΄Ιωνε τσαι οι μόνοι πφι αραμάκαει τθα Πελοπόννησο, αλλά κάτου από από ταν τσυριαρχία του ΄Αργου τσαι με του χρόνου είνει αφομοιουτοί με του Δωριοί. ΄Εντεοι είνει οι Ορνεάτε τσαι οι γειτόνοι ση
Ο Γάλλε Villoison, τθον πρόλογο τα Ιλιάδα πφι εδημοσιεύε το 1788 ένι αού cum plurimis Tsakonibus in Peloponneso et maxime Spartiae et Naupliae collocutus sum. Et |Athenis, six evdimadum spatio qvendam exiis conduxi qvo suggerente Tzakonae lingue sive recentis Lakonicae grammaticam et vocabularium a me edendam sgripsi. In suis asperimis et et fere inacessis montibus, multas antiquas voces et forma Doricas caeteris Graecis recentioribus, novas et inauditas retinentur, verbi gratia dicunt, κακά pro κακή, ψιούχα proψυχή,γιορτά, βροντά,,, πφι σε ελεύτερε μετάφραση ένι θέντα να αλεί ένι κουβεγκιαστέ με πρεσσοί Τσακωνε τθα Πελοπόννησο τσαι με πρεσσοί από του κάτοιτσοι τα Σπάρτη τσαι το Ανάπλι. Τσαι τθαν Αθήνα όταν σε διάστημα έξι βδημάε εμαζούκα στοιχεία από’ ντεοι πφι είνει ξέρουντε τα τσακώνικο γρούσσα, δηλαδή τα Λακωνικά πφι ένι νιλικχουμένα σάμερε, εγράβα γραμματιτσή τσαι λεξιλόγιε από ένταοι τα στοιχεία πφι εμαζούκα. Σε ένταοι του σκληροί τσαι στσεδόν απάτητοι σhίνοι είνει κχοντούκχουντε (φυάτθουντε) αρχαίοι λέξε τσαι φόρμε τσαι φθόντζοι, είνει αούντε κακά αντί κακή, ψιούχα αντί ψυχή κλπ
Ο Γ DEVILLE τθα μελέτη τα τσακώνικο διάλεκτο πφι νιε δημοσιέυε το 1866 ένι γράφου le tsakonien est il heritier de ce dialecte laconien qui se parlais autrefois precisement dans les memes localite ( Etude du dialecte Tzakonien 1866)= δηλαδή η κληρονονία έντανη τα Λακωνικά διαλεκτου πφι έκει νιλικχουμένα τθα παληά, εφυάτθε με επιμέλεια σε έντεοι τθου ρ’ ίδιοι τόποι…..
Ο Γερμανέ Φαλμεράυερ, πφι με τα ψευκικα (λαθευτά) επιχειρήματά ση επροσπαθήτσε να διαστρεβλούει τσαι ν αμφισβητεί ταν ιστορικά προέλευση τσαι ταν συνέχεια τα Ελληνικά Φυλή, για του Τσυνούριοι ένι παραδεχούμενε ότσι α εισβολή πφι εμποίκαει οι Σλάβοι δεν επηρεάε του κάτοιτσοι πφι ίγκιαει αραμούντε τθου ρ’ ορεινοί τόποι του Μαλεβού. ΄Εγκεινη ένα δενάχουντα, ένι γράφου από τα γρούσσα του τσακώνοι τσαι από τα έθιμά σου, πφι μερικα από’νταοι είνει σούντα μέχρι του χρόνοι του Λυκούργου ( Α Φραγκοκρατία τθαν Ελλάδα σελ 40)
΄Ετενη όμως πφι εμελετήτσε σοβαρά τα τσακώνικα τσαι ανακαλίβε ταν ιστορικά σημασία σου, με πρεσσά στοιχεία , έκει ο
Γερμανέ γλώσσολόγο Δέφνερ, υφυγητή τα Γλωσσολογία τθα Λατινικα γρούσσα τσαι φιλολογία τθο Πανεπιστήμιε τα Αθήνα από το 1872-1878. Με εντολή τα Ακαδημία του Βερολίνου εγιουρίε το 1874 τσαι 1875 ταν Πελοπόννησο για να μάθει τα γρούσσα τσαι του διαφοροι τοπιτσοί διάλεκτοι. Τθα Τσακωνιά εζάτσε το 1874 τσαι αραμάτσε 3 βδημάε, αλλά εξαναζάτσε το 1875 τσαι απαραμάτσε 35 μήνοι για να μάθει κα τα τσακώνικα. Γεωργοί τσαι τσhοπάνηδε από τα ορεινά χουρία, γέροι τσαι γριάδε ίγκιαει οι δασκάλοι ση , να μου γράφου ο ίδιε. Ο ατσhε έντενη ερευνητή εγράβε αξιόλογα βιβλία για τα τσακώνικα, όπφου περί τσακωνικής διαλέκτου, πφι ένι αποκαλύπτου ότσι το χαρακτηριστικό τα γρούσσα ένι το δωρικό α αντί το Ιωνικό η, .ένι παραδεχούμενε ότσι α λέξη Τσακωνας εμπαήτσε από ταν παραφθορά από του λέξε τους Λάκωνας-Τσλακωνας-Τσάκωνας. Εγράβε ακόνη δύου γραφτα το 1875 τσαιτο 1880, τα Τσακωνικά Γραμματιτσή το 1881, Λαογραφικά το 1922, Λεξικό της Τσακωνικής Διαλέκτου το 1923 τσαι γιάκεινη α τότθε Τσοινότητα Αγιελιδίου νιε εκιμίε με το να πει επίτιμο δημότα ση
Αλλά τσαι ΄Ελληνοι λόγιοι τσαι επιστήμονε ασκολήτθαει τσαι αποδενάνει τα γνησιότητα τα τσακώνικα γρούσσα (διάλεκτο) από ταν αρχαία Δωρικά. Πρώτε ο Αγιελιδώτα ιερέα Μ . Οικονόμου εγράβε πραγματεία τα λακωνικά ( Τσακώνικο) γρούσσα το 1846
Ο Καθηγητή Γ, Χατσηδάκη τθα Ακαδημαϊκά σβαήσματα ( τόμ Α σε΄68-69 Αθήνα 1902 ένι ξαναού .εκεινι πφι έγράβε ένα ΄Αγγλε καθηγητή (όνη θυμούμενε το όνουμά ση) το 1894 τθα διατριβή ση α εθνογραφικά θέση του Τσακώνοι ότσι ο δωρισμό τα τσακώνικα γρούσσα ενάτθε τσοινέ χτήμα τα επιστήμη
Ο Λεκκό, ο Στρατήγη τσαι άλλοι,
Ο καθηγητή τα αρχαιολογία του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίτση Γ Ρωμαίο πφι εμποίτσε ως προΊστάμενε τσαι διευθυντή τθου ρ’ ανασκαφέ πφι ενάτθαει του ρ’ αρχέ του 20 ου αιώνα ανακαλύβε αχνάρια από πρεσσοί αρχαίοι πολικείε όπφου τα Λύγκια,κοντά τθον ΄Εγιε Βασίλη. τα Πολίχνη τθα Πούληθρα, Πρασιέ, τθαν Πάκα του Αγιελιδίου τα Θυρέα κοντα τον Αγιε Αντρία, εσκάβε δε τθα κορφά του Σερνιαλίου τσαι ερέτσε πρεσσά αρχαία κομμάκια, βάση βωμού, αρχαίο τείχος τσαι το κυριούτερε το μιτσί αγαλματάτσι πφι έκει αφιερουτέ τθον Απέλον Τυριτ (α), τσαι ακόνη χνάρια (υπολέιματα)ιερού πφι έκει αφιερουτέ τθον Απόλλωνα Τυρίτα, τσαι αποδενάε ότσι το όνουμα του χουρίου Τυρός ένι τόσιου αρχαίο τσαι ενθουσιαστέ εγράβε α τετοια αρχαία ονουμασία του Θεού δηλαδή Απέλον Τυριτας, ένι βαβαιούκχα τα θέση του Τερού από τότθε μέχρι σάμερε . Αλλά τσαι οι αρχαία καταγωγή πφι εινει έχουντε οι σαμερινέ τοποθεσίλε είνει δενάχουντε ότσι σε έντανη ταν ορεινά περιοχή διτηρήτθε θαυμάσια α αρχαία λακωνική διαλεκτο…..
Ο σπουδαιούτερε όμως ερευνητή, τσαι συγγραφέα ένι ο δικό νάμου καθηγητή Θανάση Κωστάκη, από τα Μέανα, πφι εγράβε γραμματιτσή για τα Τσακώνικα, αλλά το σπουδαιούτερε ένι το τρίτομο Λεξικό τθα Τσακώνικο διάλεκτο πφι νι εκδούτσε το 1987 α Ακαδημία Αθηνών, τσαι εβραβεύε το συγγραφέα . Ενα σπουδαίο έργο πφι ένι οδηγό νάμου. ΑΙΩΝΙΑ Α ΜΝΗΜΗ ΣΕ ΟΛΟΙ ΕΝΤΕΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ,ΣΕ ΕΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΫΝΤΕ
ΤΣΑΙ ΕΜΕ ΚΑΤΑΘΕΤΟΝΤΕ ΔΑΦΝΙΝΕ ΣΤΕΦΑΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΙΜΙΟΥΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΤΣΑΙ ΠΙΟ ΠΡΕΣΣΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΓΑ ΝΑΜΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΩΣΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΚΙΜΟ ΕΡΓΟ ΠΦΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΦΗΤΣΕ
΄Ενταοι σε εγράβα τα πιο πρεσσά από τον τσαιρέ πφι έμα φοιτητή 1961 -1965 τσαι έδαρη αφού εδιορθούκα τσαι εσυμπληρούκα μερικά, σε ένι δημοσιέγκου
ΝΙΚΟΑ ΜΑΡΝΕΡΗ
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΘΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΤΑ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΔΩΡΙΚΗΣ
“Τη γλώσσα των προγόνων μου ,που εβύζαξα με το γάλα της αγίας μητέρας μου, ποτέ δεν την ξέχασα σ’ όλη τη ζωή μου. Με κατέπλησσε πάντοτε η δωρική της αρχαιοπρέπεια και με νανούριζε πολλές φορές η πολύφθογγη, σφιχτή, ηχηρά και πλούσια προσωδία της”
Αυτά έγραφε ο συγγραφέας του Τσακώνικου διηγήματος Α ΤΣΙΟΥΡΑΝΑ αείμνηστος Γεώργιος Στρατήγης, του οποίου οι ρίζες κρατούσαν από την Καστάνιτσα, στον περίφημο Γερμανό γλωσσολόγο Δέφνερ,” όταν διάβασε τα ωραία παραμύθια του και φυλλομέτρησε το θαυμάσιο λεξικό του με τις 6000 τσακώνικες λέξεις και τον λαογραφικό θησαυρό του”
Κάθε Ελληνική και όχι μόνο, περιοχή έχει τη δική της διάλεκτο, που συνδέει τους κατοίκους της με το πρόσφατο αλλά και απώτερο παρελθόν, συνυφασμένη, μέσα σε πλαίσια ιστορίας, θρύλων, παραδόσεων και λοιπών συνθηκών του κάθε τόπου. Μερικές από αυτές είναι η Ποντιακή, η Κυπριακή, η Κρητική, η Επτανησιακή, η Τσακώνικη κλπ
Η Τσακώνικη , αν και συνηθίζουμε να την αποκαλούμε διάλεκτο, μπορούμε να ισχυριστούμε ουσιαστικά είναι μία γλώσσα., ιστορική συνέχεια της αρχαίας δωρικής, όπως μας απέδειξαν οι έρευνες. Πρόκειται αληθινά για μια ζωντανή κιβωτό ιερής ιστορικής παρακαταθήκης , που διαφυλάχθηκε, κατά το δυνατόν, αναλλοίωτη και απρόσβλητη από το αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου και που μας συνδέει άμεσα με το απώτατο παρελθόν
Αυτά όμως για να αποτελούν βάσεις σοβαρής συζήτησης και μελέτης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στα κείμενα, τα αρχαία και τα νέα, τα δικά μας και τα ξένα και να συγκρίνουμε τα αρχαιότατα με τα νεώτερα.
Πρώτος ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος , στο βιβλίο του Η ΟΥΡΑΝΙΑ, παράγραφος 79, μας δίνει μια σαφή εικόνα για τους κατοικούντες στην Πελοπόννησο “Οικέοι δε την Πελοπόννησον έθνεα επτά. Τούτων δε τα μεν δύο, αυτόχθονα εόντα,κατά χώρην ίδρυται νυν και τω πόλει οίκεον Αρκάδες τε και Κυνούριοι…… οι δε Κυνούριοι, αυτόχθονες εόντες, δοκέουσι μούνοι είναι ΄Ιωνες, εκδεδωρίευνται δε υπό τε Αργείων αρχόμενοι και υπό του χρόνου , εόντες ορνεήται και περίοικοι” δηλαδή επτά έθνη κατοικούν στην πελοπόννησο. Από αυτούς δύο είναι αυτόχθονες και είναι σήμερα εγκατεστημένοι εκεί όπου κατοικούσαν τα παληά χρόνια, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι……οι δε Κυνούριοι, όντε αυτόχθονες, φαίνεται ότι είναι ΄Ιωνες και οι μόνοι που έμειναν στην Πελοπόννησο, αλλά υπό την κυριαρχία των Αργείων και με την πάροδο του χρόνου, έχουν αφομοιωθεί με τους Δωριείς. Αυτοί είναι οι ορνεήτες και οι γείτονές τους
Ο Γάλλος Villoison, στον πρόλογο της Ιλιάδας που εξέδωσε το 1788, γράφειcum plurimis tsakonibus in Peloponneso et maximae Spartiae et Naupliae kollocutus sum. Et Athenis six ebdimadum spatio qvendam exiisconduxi qvo suggerente Tzakonae lingue sive recentis Lakonicae grammaticam et vocabularium a me edendam scripsi. In suis asperimis et fere inacesis montibus,myltas antiquas voces et forma doricas caetertis Graecis recentioribus, vocas et inauditas retnentur, verbi gratia dicunt, κακά proκαή, ψιούχα pro ψυχή, γιορτά, βροντά,που σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει “έχω συνομιλήσει με πολλούς Τσάκωνες στην Πελοπ[όννησο,καθώςκαι με πολλούς από τους κατοίκους της Σπάρτης και του Ναυπλίου.Και στην Αθήνα, όταν σε διάστημα έξι εβδομάδων συγκέντρωσα στοιχεία από αυτούς που γνωρίζουν την τσακώνικη γλώσσα, δηλαδή την ομιλουμένη σήμερα Λακωνική, έγραψα και γραμματική και συνέταξα λεξιλόγιο εξ αυτών των στοιχείων. Σε αυτά τα τραχύτατα και σχεδόν απάτητα βουνά διαφυλλάσσουν πολλλές αρχαίες λέξεις και φόρμες δωρικές και νέους και κοινούς φθόγγους,λόγου ΄χαρη λένε κακά άντί κακή, ψιούχα αντί ψυχή,βροντά γιορτά κλπ
Ο Deville στη ‘ μελέτη της τσακωνικής διαλέκτου” που εξέδωσε το 1866, γράφει “le tsakonien est l heritier de ce dial;ecte lakonien qui se parlais autrefois precisement danw les memes localite( Etuide du dialecte tzkonien 1866 δηλαδή η κληρονομιά αυτής της λακωνικής διαλέκτου που μιλιόταν στο παρελθόν, επιμελώς διαφυλαχθείσα στους ίδιους αυτούς τόπους.
ΟΓερμανός Φαλμεράυερ, που με τα εσφαλμένα επιχειρήματά του προσπάθησε να αμφισβητήσει, χωρίς φυσικά να το κατορθώσει,την ιστορική προέλευση και συνέχιση της Ελληνικής φυλής, για τους Κυνουριείς παραδέχεται ότι η εισβολή των Σλαύων δεν επηρέασε τους κατοίκους των ορεινών περιοχών του Μαλεβού. Αυτό φαίνεται. γράφει, από τη γλώσσα των Τσακώνων και από τα έθιμά τους, μερικά από τα οποία φθάνουν μέχρι των χρόνων του Λυκούργου ( Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα σε΄40)
Εκείνος όμως που μελέτησε σοβαρά τα τσακώνικα και ανακάλυψε την ιστορική τους σημασία,παρέχοντας άφθονα προς τούτο στοιχεία, ήταν ο γλωσσολόγος Δέφνερ,υφηγητής της γλωσσολογίας της Λατινικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1872-1878. Κατόπιν εντολής της Ακαδημίας του Βερολίνου, περιώδευσε το 1874 και 1875 την Πελοπόννησο για να μελετήσει τη γλώσσα και τα διάφορα τοπικά ιδιωματα. Στην Τσακωνιά πήγε το 1874 και έμεινε 3 εβδομάδες, άλλά το 1875 ξαναπήγε όπου παρέμεινε επί 35 μήνες ” προς πλήρη εκμάθηση της διαλέκτου” ” Γεωργοί και ποιμένες των ορεινών χωρίων, γέροντες και γραίαι του Λεωνιδίου κλπ υπήρξαν οι διδάσκαλοί μου” μας πληροφορεί ο ίδιος.
Ο μεγάλος αυτός ερευνητής έγραψε αξιόλογα βιβλία για τα τσακώνικα, όπως ” περί της τσακωνικής διαλέκτου” όπου αποκαλύπτει ότι χαρακτηριστικό αυτής είναι το δωρικό α αντί του ιωνικού η,παραδέχεται δε ότι η λέξη ” Τσάκωνας προήλθε από παραφθορά από τις λέξεις ” τους Λάκωνας-Τσλάκωνας-Τσάκωνας” από εκεί δε και η ονομασίατηςπεριοχής που μιλιέται η δωρική ‘ Τσακωνιά”.΄Εγραψε δε επίσης δύο διατριβές το 1875 και 1880, την ” ΤσακωνικήνΓραμματική το 1881, Λαογραφικά το 1922,’ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΤΣΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ το 1923, έργο για το οποίο η τότε Κοινότητα Λεωνιδίου (σήμερα το Λεωνίδιο είναι πρωτεύουσα της Επαρχίας Κυνουρίας και εποπτεύει το Δήμο Νότιας Κυνουρίας), τον τίμησε με τη ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη της,” τσακώνικα πάραμύθια” το 1926,
Αλλά και ¨Ελληνες λόγιοι και επιστήμονες ασχολήθηκαν και αποκάλυψαν τη γνησιότητα της τσακώνικης και την προέλευσή της από την αρχαία δωρική. Πρώτος ο ιερέας < Οικονόμου καταγόμενος από το Λενίδι έγραψε την ” Πραγματεία της Λακωνικής (Τσακωνικής) γλώσσης” το 1846
Ο καθηγητής Γ. Χατζηδάκης στα ” Ακαδημαϊκά Αναγνώσματα (τό, Α σε΄68-69) επαναλαμβάνει αυτό που και Αγγλος καθηγητής Thumb εγραψε το 1894 στη διατριβή του die etyhnographische stellyng der Tzakonen= η εθνογραφική θέση των Τσακώνων, ότι ” ο δωρισμός της Τσακωνικής έγινε κοινό κτήμα της επιστήμης”
Ο λόγιος φιλόσοφος Μιχ.Λεκός, γνήσιοε Τσάκωνας έγραψετο 1920 πόνημα ” περί των τσακώνωνκαι τσακώνικής διαλέκτου” ΟΛ Στρατήγης το διήγημα ΑΤσιουράνα για να τιμήσει τη γλώσσα των προγόνων του
Ο καθηγητής της αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Κ. Ρωμαίος πρϊστάμενος και διευθύνων τις ανασκαφές που έγιναν στην Κυνουρία στις αρχές του 20 αιώνα, ανακάλυψε ίχνη πολλών αρχαίων πόλεων όπως ” τας Γλυμπείς” σημερινά Λύγκια,κοντα στον΄Αγιο Βασίλη και Πλατανάκι, ” την πολίχνην” σήμερα Πούληθρα,”Τις Πρασιές”-“Βρασια” κοντα στην Πλάκα λεωνιδίου. ” Θυρέα” στον΄Αγιο Ανδρέα,ανακάλυψε δε στην κορυφή του σημερινού ” Σερνιάλι” αρχαία αναθήματα, βάσει βωμού. αρχαίο τείχος κυρίως δε το μικρό αγαλματάκι αφιερωμένο στον ” ΑΠΕΛΟΝ ΤΥΡΙΤ (Α) , καθώς και ίχνη ιερού αφιερωμένου στον Απόλλωνα τον οποίο αποκαλούσαν Τυρίτα, η δε επιγραφή αυτή ” παρείχε το απροσδόκητον κέρδοςότι το όνομα του εγγύς τσακώνικου χωρίου ΤΥρός είναι Αρχαίον”. Ενθουσιασμένος από την επίτυχία της αποστολής του ο Ρωμαίος καταλήγει ” δια της αρχαίας ονομασίας εβεβαιώθιη η θέσις του Τυρού. Αλλά των επιγραφών δεν είναι κατώτεραι,κατά την αποδεικτικήν δύναμιν, αι αρχαίαν καταγωγήν έχουσαι τοπονυμίαι. Τοιαύτας δέον να περιμένωμεν πολλάς εν τη ορεινή χώρα,ένθα θαυμασίως διετηρήθη η αρχαία λακωνική διάλεκτος εις το μήπω τελείως εξετασθέν πολύτιμον γλωσσικόν ιδίωμα”
Ο σπουδαιότερος όμως κ;ι συστημαστικώτερος ερευνητής και συγγραφέας υπήρξε ο δικός μας καθηγητής ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ, από τα Μέλανα, που έγραψε Γραμματική για τα Τσακώνικα, αλλά το σπουδαιότερο έργο του υπήρξε το τρίτομο λεξικό του ΤΗΣ ΤΣΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ, που το εξέδωσε το 1987 η Ακαδημία Αθηνών η οποία και εβράβευσε τον συγγραφέα. ΄Ενα σπουδαίο έργο που είναι οδηγός μας
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ σε ΌΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΤΟΥΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΔΑΦΝΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕς ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΑΣ ΘΑΝΑΣΗ ΚΩΣΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ
ΝΙΚΟΛΣΟΣ ΜΑΡΝΕΡΗΣ
Κείμενο: Νίκος Μαρνέρης
Από το φίλο μας Νίκο Μαρνέρη
“Ανεπανάληπτο το « Παράδοση δεν είναι η διατήρηση της στάχτης ,αλλά η μεταφορά της φλόγας». Θα πρόσθετα να ανάψεις φλόγα από τη σπίθα που διατηρείται στη στάχτη , να την μεταφέρεις και να την παραδώσεις στις σημερινές και μελλούμενες γενιές. Μου θύμισες που καθισμένος στα γόνατα μέσα στη σπηλιά, έψαχνα μέσα στη στάχτη για να βρώ το αναμμένο ακόμη καρβουνάκι, να το παίρνω , να το βάζω πάνω στην αφάνα και να φυσάω με υπομονή και επιμονή ώσπου να ανάψει η λαμπούρα ( ναι λαμπούρα έτσι τη λέγαμε και έτσι πρέπει να τη θυμόμαστε σαν εικόνα).”
Μια από τις περιοχές της χώρας μας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η Τσακωνιά. Το πιο εντυπωσιακό είναι όμως, κατά την άποψη μας, ότι δεκάδες σπουδαίοι επιστήμονες ασχολήθηκαν με τους Τσάκωνες και την ιστορία τους.Κάθε τόπος σ’ αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, έχει τη δική του ιστορία, τις δικές του χάρες και ομορφιές, τις δικές του παραδόσεις.
Η Τσακωνιά – Γεωγραφικά στοιχεία
Η περιοχή της Τσακωνιάς, βρίσκεται στην Πελοπόννησο.
Τα σημερινά της όμως όρια, δεν ταυτίζονται με τα παλαιότερα. Σήμερα Τσακωνιά ονομάζεται το νοτιοανατολικό τμήμα της Κυνουρίας, του νομού Αρκαδίας. Εκτείνεται από τις ανατολικές υπώρειες του Πάρνωνα μέχρι τον Αργολικό Κόλπο σε μήκος 30-40 χιλιομέτρων και πλάτος 20-25 χιλιομέτρων. Πρόκειται για περιοχή, στο μεγαλύτερο μέρος της, ορεινή, απρόσιτη και δασοσκέπαστη. Ένα μικρό κομμάτι της Τσακωνιάς αποτελείται από τις μικρές πεδιάδες του Αγίου Ανδρέα, του Τυρού και την εύφορη πεδιάδα του Λεωνιδίου.
Το Λεωνίδιο, είναι το κέντρο της Τσακωνιάς σήμερα.
Άλλοι οικισμοί της Τσακωνιάς, είναι ο Πραστός, η Σίταινα, η Καστάνιτσα (οι ιστορικότεροι οικισμοί της Τσακωνιάς), ο Τυρός, τα Σαπουνακέικα, η Σαμπατική, το Λιβάδι, η Βασκίνα, η Πραματευτή, ο Άγιος Ανδρέας, ο Άγιος Παντελεήμεων κ.α.
Πολλοί ερευνητές, δέχονται ότι η έκταση της Τσακωνιάς παλαιότερα ήταν πολύ μεγαλύτερη και ότι εκτεινόταν από το Ναύπλιο ως τα Βάτικα και τη Μονεμβασία, ως δηλαδή το ακρωτήριο του Μαλέα. Σε επιστολή του Gerlach προς τον Crusius (Μάρτιος 1578), γίνεται λόγος για 14 χωριά «inter Naupliam et Monembasiam”, οι κάτοικοι των οποίων μιλούσαν μια ξεχωριστή διάλεκτο. Δύο αιώνες αργότερα, ο Villoison, αφού κι αυτός ορίζει τη θέση της Τσακωνιάς μεταξύ Ναυπλίου και Μονεμβασιάς, γράφει ότι κατοικείται από τους Tzacones, τους οποίους συσχετίζει με τους αρχαίους Λάκωνες.
Εμφάνιση των λέξεων Τσάκωνες και Τσακωνιά
Την πρώτη μνεία του ονόματος Τσάκωνες, στον τύπο Τζέκωνες, δίνει ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι.)
«Εάν δε παντελώς εξαπορώσιν και ου δύνανται ουδέ μετά διδομένων αυτοίς συνδοτών την ίδιαν στρατείαν εξυπηρετείν, τότε αδορεύονται και δίδονται εις τα κάστρα».
Σχεδόν όλοι, ταυτίζουν τους «τζέκωνες» του Πορφυρογέννητου με τους Τσάκωνες. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις.
Ο Χαράλαμπος Συμεωνίδης, θεωρεί ότι «τζέκωνες», ήταν οι φύλακες των κάστρων (καστροφύλακες), τα οποία χτίζονταν σε ορεινούς και απόκρημνους τόπους:
«…επεί εν οχυροίς τόποις και δυσβάτοις σχεδόν τα πλείστα ημών ίδρυται κάστρα». (Νικηφόρος, «Περί Παραδρομής Πολέμου»).
Ο Φ. Κουκουλές, θεωρεί τους τζέκωνες ως φύλακες των τσακωνιών, ο Κ. Σάθας δέχεται τους Τσάκωνες της Κυνουρίας ως σώμα στρατιωτικό, ανεξάρτητο από τους Λάκωνες. Τέλος και ο Ν. Βέης, εκφράζει αμφιβολίες για το αν οι Τσάκωνες ταυτίζονται με τους τζέκωνες.
«Το όνομα Τζάκωνες», γράφει ο Χ.Π. Συμεωνίδης, «ως εθνικό εμφανίζεται μόνον κατά τα τέλη του 13ου και τις αρχές του 14ου αιώνα στον Παχυμέρη και τον Γρηγορά και παράλληλα με την εμφάνιση του ονόματος Τζακωνία που απαντά για πρώτη φορά στο Χρονικό του Μορέως, δηλαδή τον 13ο και τον 14ο αιώνα».
Έτσι, ο Παχυμέρης (1242-1310), σημειώνει:
«…άλλοι τε πλείστοι εκ των Λακώνων, ους και Τζάκωνας παραφθείροντες έλεγον…».
Τον 14 αιώνα, ο Νικηφόρος Γρηγοράς εξηγεί με τον ίδιο τρόπο το όνομα Τσάκωνες:
«…Λάκωνες άρτι προσελθέντες εκ Πελοποννήσου τω βασιλεί (Μιχαήλ Η’), ους (=τους οποίους) η κοινή παραφθείρασα γλώσσα Τζάκωνας μετωνόμασεν».
«Εκβαρβάρωση» του αρχαίου ονόματος Λάκωνες, θεωρεί το Τσάκωνες και ο συγγραφέας του νεκρικού διαλόγου «Επιστροφή Μάζαρι εν Άιδου», που χρονολογείται από τα μέσα του 15ου αιώνα: «…δέδοικα ίνα μη βαρβαρωθώ και αυτός ώσπερ άμα βεβαρβάρωνται γε οι Λάκωνες, και νυν κέκληνται Τζάκωνες».
Σε επιστολή μητροπολίτη της Μονεμβασίας σε Πατριάρχη (στην εποχή των Παλαιολόγων), διαβάζουμε:
«…σώζοντες έτι το παλαιόν εκείνο των Λακώνων όνομα, Τζάκωνας αντί Λακώνων εαυτούς υποβαρβαρίζοντες λέγουσι».
Στην παραλλαγή Κουτλουμουσίου του Χρονικού της Μονεμβασίας, αναφέρεται ότι οι Τσάκωνες μετοίκησαν στην Τσακωνιά που πήρε το όνομά της «δια το και αυτούς τους Λάκωνας Τζάκωνας μετονομασθήναι».
Τέλος, η ιταλική και η αραγονική διασκευή του Χρονικού του Μορέως, χρησιμοποιούν αντίστοιχα τα ονόματα Lacedemonia και Laconia για να δηλώσουν την Τσακωνιά.
Η ιστορία των Τσακώνων
Όπως είδαμε στο άρθρο της 5/1/2019 για τους Εζερίτες και τους Μηλιγγούς, τους Σλάβους της Πελοποννήσου, αυτοί είχαν εξεγερθεί πολλές φορές κατά των Βυζαντινών.
Μία από τις μεγαλύτερες, πιθανότατα και η τελευταία, ήταν η εξέγερση που έγινε στα χρόνια της συμβασιλείας του Θεόφιλου και του γιου του Μιχαήλ (842-847).
Οι Λάκωνες, που είχαν πικρές εμπειρίες από προηγούμενες εξεγέρσεις και μην γνωρίζοντας τι θα συμβεί, εγκατέλειψαν τις περιοχές που βρίσκονταν κοντά στους εξεγερμένους Σλάβους για να εγκατασταθούν σε ασφαλέστερες.
Για τις μετοικήσεις των Λακώνων, μας δίνει πληροφορίες το «Περί Κτίσεως της Μονεμβασίας Χρονικόν».
Αυτό σώζεται σε τέσσερις παραλλαγές. Το πρώτο, είναι χειρόγραφο το «χειρόγραφο του Τορίνο», που ανακάλυψε το 1749 ο J. Pasini με τους συνεργάτες του και το χρησιμοποίησε ο Φαλμεράιερ για να εξαντλήσει το ανθελληνικό του μένος. Το 1884, ο ιστορικός και πολιτικός Σπυρίδων Λάμπρος, δημοσίευσε άλλες παραλλαγές του «Χρονικού» που προέρχονταν από τις Μονές Ιβήρων και Κουτλουμουσίου, ενώ το 1912 εξέδωσε και άλλη παραλλαγή του «Χρονικού» που βρέθηκε στους κώδικες του Ελληνικού η Γρηγοριανού κολεγίου της Ρώμης (Collegio Greco).
Ο κώδικας αυτός που ονομάστηκε Ρωμαϊκός, περιέχει μόνο τα της Επισκοπής Λακεδαιμονίας.
Διαβάζουμε λοιπόν στο «Χρονικόν της Μονεμβασίας» (το οποίο κατά τον Σ. Κυριακίδη γράφτηκε τον 9ο ή τον 10ο αιώνα), τα εξής:
«Τίτε δη οι Λάκωνες το πατρώον έδαφος καταλιπόντες, οι μεν εν τη νήσω Σικελία εξέπλευσαν, οι και εις έτι εισίν εν αυτή εν τόπω καλουμένω Δέμενα και Δεμενίται αντί Λακεδαιμονιτών κατονομαζόμενοι και την ίδιαν των Λακώνων διάλεκτον διασώζοντες. Οι δε δύσβατον τόπον παρά τον της θαλάσσης αιγιαλόν ευρόντες και πόλιν οχυράν οικοδομήσαντες και Μονεμβασίαν ταύτην ονομάσαντες δια το μίαν έχειν των εν αυτώ εισπορευομένων την είσοδον, εν αυτή τη τόλει κατώκησαν μετά του ιδίου αυτών επισκόπου. Οι δε των στρεμμάτων νομείς και αγροικικοί κατωκίσθησαν εν ταις παρακειμένοις εκείσε τραχινοίς τόποις, οι και επ’ εσχάτων Τσακωνίαι επωνομάσθησαν (δια το και αυτούς τους Λάκωνας Τσάκωνας μετονομασθήναι…». (Σπύρου Παγουλάτου, «Οι Τσάκωνες και το Περί Κτίσεως της Μονεμβασίας Χρονικόν», Εν Αθήναις 1947).
Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, οι Λάκωνες πιέζονταν κυρίως από τους Σλάβους Μηλιγγούς, όπως είδαμε σε προηγούμενο άρθρο και αυτό τους ανάγκασε να εγκατασταθούν αλλού.
Το «Χρονικόν της Μονεμβασίας», όπως αναφέραμε, έδωσε επιχειρήματα στον Φαλμεράιερ να προβάλλει την γνωστή θεωρία του ότι οι νεότεροι Έλληνες έχουν σλαβική καταγωγή.
Εξαίρεση θεωρούσε τους Τσάκωνες, που πίστευε ότι η διάλεκτός τους έδειχνε την καταγωγή τους από τους αρχαίους Σπαρτιάτες ή τους Δωριείς.
Δύο Γερμανοί εθνολόγοι, ο Ζιγκάιζεν και ο Μίκλοσιτς, ήταν από τους πρώτους που αντέκρουσαν τις θεωρίες του Φαλμεράιερ και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι νεότεροι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων, παρά τις επιδρομές βαρβάρων στη χώρα μας, Επιμιξίες υπήρξαν, όμως οι ξένοι λαοί που επέδραμαν στην Ελλάδα, αφομοιώθηκαν.
Παραδόξως όμως και αντίθετα προς τον Φαλμεράιερ, ο Ζιγκάιζεν και ο Μίκλοσιτς, ισχυρίστηκαν ότι ίσως μόνο οι Τσάκωνες δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες αλλά από Σλάβους, γιατί το διαλεκτικό τους ιδίωμα δεν είναι ίδιο με εκείνο των υπόλοιπων Ελλήνων, αλλά μοιάζει περισσότερο με το σλαβικό και αποτελείται από σλαβικές και άλλες «βαρβαρικές» λέξεις!
Το θέμα ξεκαθάρισε ο Μιχαήλ Δέφνερ, ο οποίος πήγε πολλές φορές στο Λεωνίδιο και τα άλλα μέρη της Τσακωνιάς μεταξύ 1870 και 1880 και απέδειξε ότι οι Τσάκωνες είναι αμιγείς Έλληνες και μάλιστα απόγονοι των αρχαίων Λακώνων.
Όσο για την Τσακωνική διάλεκτο, αυτή συγγενεύει σε μεγάλο βαθμό με την Ιωνική, τη Δωρική και άλλες αρχαίες ελληνικές διαλέκτους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του Αθανάσιου Ψαλλίδα (1760-1833): «Οι Τσάκωνες είναι Λάκωνες και εδώ κατοικούσαν οι παλαιοί ελευθερολάκωνες».
Την άποψη ότι οι Τσάκωνες προέρχονται από τους ελευθερολάκωνες (ονομασία που δόθηκε κατά την περίοδο της ρωμαιοκρατίας στους πολίτες που κατοικούσαν στις παράλιες πόλεις της Λακωνίας, οι οποίες διατήρησαν σχετική αυτονομία και σχημάτισαν δική τους ομοσπονδία, το Κοινό των Ελευθερολακώνων), δέχεται και ο Δημήτρης Χούπης στο βιβλίο του «Τσακώνων Άπαντα».
Επανερχόμαστε όμως στην ιστορία των Τσακώνων
Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, ο εκχριστιανισμός τους έγινε επί Βασιλείου Α’, του ιδρυτή της μακεδονικής δυναστείας, μεταξύ 880 και 888.
Οι Φράγκοι, που κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα του Μοριά (1205-1209), έχτισαν κάστρο στις αρχαίες Γερόθρες το οποίο ονόμασαν Γεράκι, για να επιβλέπουν την «Παλαιότερη Μεσαιωνική Τσακωνιά».
Τα στοιχεία που μας δίνει το «Χρονικόν του Μορεώς» γι’ αυτή την εποχή είναι πολύτιμα.
Οι Τσάκωνες, ήταν ατίθασος λαός. Επαναστάτησαν δύο φορές εναντίον των Φράγκων. Μετά από μία σύντομη περίοδο ελευθερίας της Λακωνίας, οι Φράγκοι, ξεκινώντας από το Χλεμούτσι της Ανδραβίδας, επιτέθηκαν πάλι στην περιοχή:
Στα Βάτικα, το Έλος, τη Μονοβασία (Μονεμβασία), τον Δραγάλινο κι όλη την Τσακωνία εκούρσεψαν κι αφάνισαν κι ερήμωσαν τους τόπους, κατά το «Χρονικόν του Μορέως».
Ένα μεγάλο μέρος των Τσακώνων, για ν’ αποφύγει τις βαρβαρότητες των Φράγκων, έφυγε ανατολικά και κρύφτηκε στα μεγάλα δάση του Πάρνωνα. Άλλοι, κρύφτηκαν στα έλη του Ευρώτα και αργότερα επέστρεψαν στον τόπο που κατοικούσαν.
Σε χρυσόβουλο του 1293, γίνεται αναφορά σε δύο κώμες. Στην Κωνστάντζα (Καστάνιτσα), χτισμένη υψόμετρο 840 μέτρων επί του Κυνουριακού Πάρνωνα και την Ζήτζινα (Τζίντζινα, σήμερα Πολύδροσο).
Οι Λάκωνες που εγκαταστάθηκαν στο ανατολικό τμήμα της Λακωνίας, ίδρυσαν δύο οικισμούς: τον Πενταλώνα, σε υψόμετρο 900 μέτρων και τον Μπεζενίκο σε υψόμετρο 1100 μέτρων.
Ο Γεώργιος Φραντζής, κάνει αναφορά σε δύο ακόμα οικισμούς της Τσακωνιάς: τον Πραστό, με το όνομα «Προάστειον» και τη Σίταινα, με το όνομα «Σίτανας».
Ορισμένοι Τσάκωνες, εγκαταστάθηκαν στην Προποντίδα.
Αυτό έγινε λόγω της ανάγκης των αυτοκρατόρων της Νίκαιας και του Βυζαντίου να έχουν καλούς στρατιώτες και ναυτικούς και να σταθεροποιήσουν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Ο Φαίδων Κουκουλές, το 1924 ανακοίνωσε ότι δυτικά της Κυζικηνής χερσονήσου, στη μικρασιατική ακτή, υπήρχε μέχρι εκείνη την εποχή οικισμός που ονομαζόταν Βάτικα ή Μουσάτσα, οι κάτοικοι του οποίου μιλούσαν την τσακωνική διάλεκτο, ενώ ανατολικότερα, κοντά στην Απολλωνιάδα λίμνη, στα Πιστικοχώρια, κατοικούσαν Τσάκωνες.
Ο Θανάσης Κωστάκης, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του χωριού Βάτ(ι)κα στη Μ. Ασία, με περισσότερες από 150 ελληνικές οικογένειες και αποκαλύπτει ότι υπήρχε, μισή ώρα από τα Βατ(ι)κα, κι ένα άλλο τσακώνικο χωριό, το Χαβουτσί.
Το 1922, με τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι αυτών των χωριών ήρθαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη.
Αναφορά στην Τσακωνιά, κάνει και ο Τούρκος περιηγητής Elviya Tchelebi (17ος αι.)
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η περιοχή της Τσακωνιάς πέρασε σε ενετικά χέρια (ως το 1715, οπότε καταλήφθηκε από τους Τούρκους). Από το τέλος του 17ου αιώνα, πολλοί Τσάκωνες μεταναστεύουν στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τη Ρωσία, τη Δυτική Ευρώπη, την Αίγυπτο κλπ. πλουτίζοντας.
Ο Πραστός, ήταν το «κέντρο» της (νεότερης) Τσακωνιάς και συγκέντρωνε όλο τον πλούτο της περιοχής.
Οι Τσάκωνες διακρίθηκαν ιδιαίτερα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821. Ο Ιμπραήμ, επέδραμε στην Τσακωνιά. Προκάλεσε μεγάλες καταστροφές (είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνδρες του έκαψαν τα 1200 σπίτια του Πραστού που είχε εγκαταλειφθεί), είχε όμως και μεγάλες απώλειες.
Μετά την Επανάσταση, το Λεωνίδιο, που οφείλει το όνομά του στον Άγιο Λεωνίδη, απορρόφησε εκτός από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Πραστού, όλους τους εύπορους, τους λόγιους και όσους ασχολούνταν με την πολιτική.
Η προέλευση των λέξεων Τσάκωνες και Τσακωνιά
Για τις λέξεις Τσάκωνες και Τσακωνιά, έχουν διατυπωθεί περισσότερες από 20 ερμηνείες. Μέχρι σήμερα όμως, το πρόβλημα της ετυμολογίας των λέξεων αυτών παραμένει. Ο Αδαμάντιος Κοραής, θεωρούσε ότι οι Τσάκωνες είναι απόγονοι των Καυκώνων, πανάρχαιου λαού της Ηλείας, κάτι που και ο ίδιος αργότερα αναίρεσε.
Ετυμολογώντας για δεύτερη φορά το όνομα Τσάκωνες, υπέθεσε ότι έχουμε να κάνουμε με τους Σάκωνες ή Σάκους, τους κατοίκους δηλαδή της λακαιδεμονικής πόλης Σάκος, που αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος.
Ο Γερμανός P. Kassel, στηριζόμενος σε χωρίο του Κανανού Λάσκαρη (15ος αι.), γράφει ότι οι Τσάκωνες είναι απόγονοι σαξονικής φυλής. Τσάκωνες= Sacones ή Saxones (!). Ο Κανανός Λάσκαρης, μας πληροφορεί ότι οι Ζυγιώτες της Πελοποννήσου μιλούν τη γλώσσα που ακούγεται και σε πολλά χωριά στην περιοχή της πόλης Lubeck στη Βόρεια Γερμανία. Ο Kassel αλλά και ο Σάθας, υποστήριξαν ότι γερμανικές φυλές εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο κατά τους μέσους χρόνους.
Δεν αποκλείεται Γερμανοί μισθοφόροι να εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο τον 15ο αιώνα, αλλά ο λαός της Βόρειας Γερμανίας που αναφέρει ο Κανανός, ήταν σλαβικής καταγωγής, όπως Σλάβοι ήταν και οι Ζυγιώτες, απομεινάρια των Μηλιγγών.
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, ετυμολογεί τη λέξη Τσάκωνες από το μεσν. ουσ. «τζάκα»= ενέδρα και την Τσακωνία από το *Ζακονία.
Την ίδια περίπου άποψη είχε διατυπώσει και ο Bursian: Τζάκωνες<μεσν. Τζάκος (=κρικωτός θώρακας).
Ο σλαβιστής Kopitar, θεωρεί ότι οι Τσάκωνες ήταν Σλάβοι και ότι Τσάκωνες <σλαβ. zakon (=νόμος) (πβ. νεοελ. Ζακόνι= έθιμο, συνήθεια).
Σλάβους θεωρούν τους Τσάκωνες και οι Hopf, Heilmeier, Kriegk, Hertzberg κ.ά. ενώ άλλοι, όπως οι Schafarik, Gregorovic και Philippson, δέχονται ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που όμως αναμείχθηκαν με Σλάβους κατά τους μέσους χρόνους.
Ο Philippson γράφει ότι Τσάκωνες<σλαβ. *Tchakoni, ενώ απογόνους σλαβικού φύλου τους θεωρεί και ο Manojlovic. Ο Jirecek θεωρεί ότι Τσάκωνες <παλαιοβουλγαρικό cakon.
Ερχόμαστε σε πιο πιθανές ερμηνείες.
Ο Ducange, γράφει ότι Τσάκωνες <*Διάκονες, Διακόνοι. Την ίδια άποψη, έχει και ο αείμνηστος Δικαίος Βαγιακάνος, τονίζοντας ότι διακονία= υπηρεσία.
Ο Ross, γράφει ότι Τσάκωνες <*Δάκωνες< Λάκωνες.
Ο Defner γράφει, ότι η λέξη Τσάκωνες προήλθε από τη λέξη Λάκωνες ως εξής: τ(ου)ς Λάκωνες –τ- *Άκωνες (το λ στην τσακωνική αποβάλλεται μπροστά από τα φωνήεντα α, ο και ου) –Τσάκωνες.
Αργότερα (1931), ο Defner ανασκεύασε κάπως τη θεωρία του και υποστήριξε ότι: τ(ου)ς Λάκωνες – *Τσλάκωνες-Τσάκωνες.
Γενικότερα, οι περισσότεροι επιστήμονες δέχονται ότι η λ. Τσάκωνες προέρχεται από παραφθορά της λέξης Λάκωνες.
Ο Deville υποστήριξε πρώτος ότι η Τσακωνία <Τραχωνία (ορεινή, τραχιά περιοχή). Την άποψη αυτή ενστερνίζεται και ο Χαράλαμπος Συμεωνίδης. Θυμηθείτε ότι Τράχωνες είναι παλαιότερη ονομασία του Δήμου Αλίμου Αττικής που χρησιμοποιείται και σήμερα. Βέβαια, είναι δυσερμήνευτη η μετατροπή του τρ- σε τσ-.
Τέλος, υπάρχει η άποψη ότι Τσάκωνες <*έξω Λάκωνες, όπου έξω Λάκωνες =οι Λάκωνες της υπαίθρου ή οι «έξω από την Εκκλησία, οι ειδωλολάτρες Λάκωνες» καθώς οι Τσάκωνες άργησαν να εκχριστιανιστούν.
Η ιστορία της Τσακωνιάς δεν τελειώνει με ένα πολύ μικρό αφιέρωμα.
Τεράστια ιστορία, τεράστιες παραδόσεις που χάνονται στα βάθη των αιώνων, αξίζει της ιδιαίτερης προσοχής όλων ημών.
Μία γωνιά της Ελληνικής Γης τόσο μικρής, αλλά συγχρόνως τόσο μεγάλης.
Σε αυτό το ξεχωριστό κομμάτι της Ελληνικής γης που λέγεται Τσακωνιά (κοιτίδα της Τσακωνιάς υπήρξε ο Πραστός, η Καστάνιτσα και η Σίταινα), σε αυτούς τους τραχινούς τόπους, οι κάτοικοι της περιοχής, διαθέτοντας ελάχιστα μέσα, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά άφησαν πίσω τους μια πολύτιμη κληρονομιά, την τσακώνικη παράδοση, την πανέμορφη γλώσσα, τον μοναδικό υποβλητικό τσακώνικο χορό, τα τσακώνικα τραγούδια, την υφαντική τέχνη, τις συνήθειες τους, ό,τι ονομάζουμε σήμερα ήθη και έθιμα. Όλα αυτά συνθέτουν την ταυτότητα του τόπου με μια ζωντανή γλώσσα που είναι στο χέρι των Tσακώνων, αλλά και όλου του ελληνισμού, να την αγκαλιάσει και να την προστατέψει από τη λησμονιά.
Στο Άστρος το “ΘΕΑΤΡΟ πλατεία” με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Αλέξανδρο Παπαηλιού, εκτός από τις παραστάσεις και τις πρόβες, άνοιξε νέο κύκλο εκδηλώσεων, που συνεχίζονται!
Από , Θέατρο Πλατεία – Θεατρικό Εργαστήρι Άστρους–
Μετά την επιτυχημένη παράστασή μας «HelloShakespeare», τις πρόβες για την «νέα μας παράσταση» με σπουδαίο έργο του διεθνούς ρεπερτορίου, το «Παραμυθοθέατρο» που ήδη λειτουργεί για τα παιδιά, το επόμενο βήμα μας είναι οι «ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ». Είναι ένας κύκλος εκδηλώσεων που σκοπό έχουν να προβάλουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους την έννοια του πολιτισμού από τον τόπο μας μέχρι το πλανητικό χωρίο και από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Στο Άστρος το “ΘΕΑΤΡΟ πλατεία” με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Αλέξανδρο Παπαηλιού, εκτός από τις παραστάσεις και τις πρόβες, άνοιξε νέο κύκλο εκδηλώσεων, που συνεχίζονται!
Είναι ένας κύκλος εκδηλώσεων που σκοπό έχουν να προβάλουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους την έννοια του πολιτισμού από τον τόπο μας μέχρι το πλανητικό χωρίο και από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Kastanitsa is the first village of Tsakonia and one of the oldest villages of Parnon. We had no problem finding sources for our post, the problem was that we found many good sources. I’m sure there are other better ones than the ones we have below.
We all say our village is the best and the second village is Kastanitsa, the conclusion is easy ….. Someday we all have to visit Kastanitsa and on the chestnut festival even better ..
From our Municipality
The oldest Tsakonochori with the Tsakoniki dialect is still spoken by its inhabitants. The first written appearance of the village takes place in Chrysovoulos of Andronikos in 1293m. X. At an altitude of 840 meters and 152 kilometers from Athens and 72 from Tripoli, it is a historic preserved settlement with special architecture and white houses made of slate slabs from Malevo. The colored windows in houses, many of which are tower houses of more than 300 years and the flowers in gardens and courtyards, give an island color to the village that has been built between two green streams. Its inhabitants fought the Turkish conqueror in 1896 from the Castle of the village, from which the view is excellent. The chestnut forest of the area is of special beauty and recognized as a natural monument. In fact, the chestnut festival attracts many people, while the visitor can walk on beautiful natural routes, enjoy the unique landscape of Parnon and relax from the hustle and bustle of the city. The village has a guest house, small accommodation and a beautiful square with excellent views. While just outside the village is the church of Ag. Nikolaou and Panteleimonos Kontolinas. The church has been saved from the homonymous monastery of the 17th century. destroyed by Ibrahim’s army. Traces of fire can still be seen today, mainly in the dome. From this point begins the impressive gorge of Mazia, one of the many gorges of Parnon.
From the Ethnos
“Kour made the country of Namos” that is “Welcome to our village” “And for history, for the Tsakonians, he first speaks in the 9th century AD. the emperor of Byzantium Constantine the Purple-Born. Around 1000 AD. the Tsakonians left over from the great Slavic invasions began their peaceful work, necessary for their survival. A few years later – in 1293 AD – the first Tsakonochori, Kastanitsa, made its official written appearance. “
Kastanitsa, perched on the slopes of Mount Parnon, at 840 m., Is the oldest Tsakonochori, with a history of more than seven centuries and one of the oldest mountain villages of Kynouria (s.s. belongs to the municipality of North Kynouria). Characterized since 1967 by the Ministry of Culture by Presidential Decree, a traditional – preserved settlement with special natural and architectural beauty, built on a narrow hill, stands out with its tower houses, painted white, with roofs of local slate Malevos and wood with bright colors on the doors and windows and flowered courtyards.
And why whites, in a mountainous settlement, in the heart of Parnona Because, once upon a time, Kastanitsa was famous for its production of lime, from where it got its color, and in which there were more than 30 traditional lime kilns for roasting lime.
The village retains unchanged elements of the Tsakonian tradition, while some elderly people from 30 – 40 permanent residents speak the Tsakonian dialect.
• How to get there: From Athens follow the route to Corinth, Tripoli, exit to Nafplio, Argos, Astros and from there either from Agios Andreas or from the villages of Platanos and Sitaina. You will travel 205 km. From Astros, Kastanitsa is 31 km, from Tripoli 71 km and from Sparta 65 km. From Thessaloniki calculate the 500 km to Athens and then the 205 km to your final destination.
• Accommodation / Food: In Kastanitsa operates the traditional guesthouse “Antoniou” which has 5 rooms. The tavern “To Stolidi” also operates in the hostel (tel. 27550 52255). For food, there are two other taverns, “O Parnon” in the square, “O Liakouris”, and a cafe. Other accommodation options are in Platanos (20 km), Polydroso in Laconia (11 km), Agios Petros (11.5 km), Astros (31 km), Parnonas shelter above the village of Vamvakou ( EOS Sparta) etc.
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
Kastanitsa Kastanitsa, a traditional and preserved settlement since 1967 with special natural and architectural beauty, built in the heart of Parnon at an altitude of 840 m. And at a distance of 31 km southwest of Astros. It used to be famous for its production of lime, from where it got its color, as well as for the chestnuts that gave it its name. The large chestnut forest that surrounds it has an area of 4,500 acres. It is one of the p older existing mountain villages of Kynouria and the oldest village of Parnonas. The first written report of the village is found in 1293 in a golden decree of the Byzantine emperor Andronikos II Palaiologos, in which Kastanitsa is listed as “Komi the so-called Constanta”. Since then and in the following centuries, according to written historical sources, its historical course has never been interrupted. Kastanitsa is built on a passage of strategic importance. During the 14th century a castle was built on the top of the hill above the settlement by Byzantines of the Despotate of Mystras, whose ruins are preserved to this day. The village actively participated in the revolution of 1821 with several chiefs and hundreds of ordinary freedom fighters. The people of Kastanitsa strongly resisted Ibrahim’s troops who invaded the area on July 27, 1826, on the day of St. Panteleimon, saving the village from destruction. In the subsequent struggles, Kastanitsa was present, culminating in the National Resistance 1941-44.
DCIM\100MEDIA\DJI_0076.JPG
The village preserves the traditional Tsakonian architecture with its characteristics, painted white, tower houses with local slate roofs, wooden balconies, bright colors in the windows and the flowered courtyards. The view from the hill – the Kapsampelis Tower (See p. 216) – at the top of the settlement, as well as from the renovated square, is excellent. It is surrounded by a dense and unspoiled forest of firs and chestnuts and is an ideal place for tranquility and walking tourism. In the center of the village dominates the patron church of the Transfiguration of the Savior, built around 1780. In 1810 and with the money of the late Kastanitsiotis Elias Manesi, an official of Catherine the Great but also by the founding members of the Friendly Society from 1818, it was built in Odessa and transferred to Kastanitsa the ornate wooden iconostasis of Russian style. dominates the center of the village. Along with the iconostasis at the same time were donated both large gilded manuals, which are still preserved in very good condition. Around the village there are 15 chapels excellently preserved, with the oldest being that of Agios Panteleimon. The folk festivals, which for centuries stood as points of reference and social and cultural creation of the ancestors, are preserved today with the most important one being the Transfiguration of the Savior on the 5th and 6th of August. An important annual cultural event is the “Forest Festival” during the first fortnight of August, and the “Chestnut Festival” which is organized every year on the last weekend of October (See page 274). The village has a very active Educational & Nature Association with many important activities and young children at the forefront. Important and with special characteristics are also the paths that connect Kastanitsa with the nearby settlements of Prastos, Sitaina and Platanos, but also the unique routes in the gorges of Mazia and Koutoupou-Zarbanitsa as well as the path that leads to Megali Tourla. A few kilometers outside of Kastanitsa is the Monastery of Kontolina (See p. 189).
The Tsakonian dialect is spoken by Leonidio, Pragmatefti, Melana, Tyros, Sapounakeika, Agios Andreas, Prasto, Sitaina, Kastanitsa. Settlements: Sampatiki, Livadi, Vaskina, Paliochora, Agios Panteleimonas (Fouska), Dernikeika
The Tsakonian dialect
The Tsakonian dialect, the Tsakonian dance, the costume, the customs and traditions of the Tsakonians, are another dynamic of the Parnon area. According to the “Chronicle of Monemvasia”: “And the prefectures and peasants of Thremte were settled in the rugged places adjacent to it, and finally the jaconia were named”. The Tsakones, as true descendants of the Dorians, kept their roots intact and the Tsakonian language is still the living expression of the Doric dialect. In the cradle of Tsakonia, today insists on walking and creating in the footsteps of yesterday in a perpetual and uninterrupted breath of Greece.
The special linguistic treasure of our place The Tsakonian dialect has been included in the list of endangered languages of UNESCO and is recognized as a cultural achievement and a unique treasure of culture. The language was preserved genuine and unadulterated in the mouths of ordinary people, peasants, shepherds and farmers. In the wishes, in the greetings, in the curses, in the everyday expressions, in the teasing and the jokes, there is for centuries now the linguistic treasure of the Tsakonians. In this special part of the Greek land called Tsakonia (the cradle of Tsakonia was Prastos, Kastanitsa and Sitaina), in these rugged places, the inhabitants of the area, with few means, not only survived, but left behind a valuable heritage, the Tsakonian tradition, the beautiful language, the unique evocative Tsakonian dance, the Tsakonian trago yds, the weaving art, their habits, what we now call manners and customs. All this composes the identity of the place with a living language that is in the hands of the Tsakonians, but also of all Hellenism, to embrace it and protect it from oblivion
From Clikatlife
Lime, chestnuts and celebration ·
For centuries, Kastanitsa was famous for its production of lime, which was baked in traditional kilns (once there were over 30 lime kilns in the village), while today, the houses, courtyards, churches and walls of Kastanitsa, continue to be whitewashed and white, like on an Aegean island. · The village is also famous for the chestnuts, which probably gave it its name. The large chestnut forest that surrounds it has an area of 4,500 acres and in the past, the chestnut harvest exceeded 400 tons. ·.
From Wikipedia, the free encyclopedia
Agios Nikolaos-Panteleimon Kontolina Kastanitsa The monastery is located in a lush forest area, between chestnut trees and firs, 12 km from the settlement of Kastantitsa to Stravotrachi. Today the repaired katholikon is preserved and frescoes of the 18th century are preserved. of Kyriakos Koulidas and the nephew of “Panos” (1760 AD). The monastery was originally named Agios Nikolaos and according to tradition took its current name, from the victorious battle against Ibrahim (eve and day of Agios Panteleimon on 26 – 27 July 1826 AD), as the inhabitants of the area attributed part of the victory to the help of Saint Panteleimon. The monastery according to a patriarchal sigil of 1628 AD. was built at the beginning of the 15th c. and operated between 1628 and 1834 AD. when it is dissolved after the decree of Otto. In 1826 he was destroyed by Ibrahim’s hordes in retaliation for the defeat of his army in the area of Kastanitsa. The all-wood carved iconostasis is preserved in its original form, with floral decoration. It is celebrated on the feast of St. Panteleimon, on July 27. When you open the links you see our sources. Sources, photos and texts <, Clicatlife Nation, newsbeast.driverstories>
Please see the links, they are very excellent like Kastanitsa …..
ΤΑ ΤΣΑΚΩΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΔΩΡΙΚΗΣ
“Τη γλώσσα των προγόνων μου ,που εβύζαξα με το γάλα της αγίας μητέρας μου, ποτέ δεν την ξέχασα σ’ όλη τη ζωή μου. Με κατέπλησσε πάντοτε η δωρική της αρχαιοπρέπεια και με νανούριζε πολλές φορές η πολύφθογγη, σφιχτή, ηχηρά και πλούσια προσωδία της”
Αυτά έγραφε ο συγγραφέας του Τσακώνικου διηγήματος Α ΤΣΙΟΥΡΑΝΑ αείμνηστος Γεώργιος Στρατήγης, του οποίου οι ρίζες κρατούσαν από την Καστάνιτσα, στον περίφημο Γερμανό γλωσσολόγο Δέφνερ,” όταν διάβασε τα ωραία παραμύθια του και φυλλομέτρησε το θαυμάσιο λεξικό του με τις 6000 τσακώνικες λέξεις και τον λαογραφικό θησαυρό του”
Κάθε Ελληνική και όχι μόνο, περιοχή έχει τη δική της διάλεκτο, που συνδέει τους κατοίκους της με το πρόσφατο αλλά και απώτερο παρελθόν, συνυφασμένη, μέσα σε πλαίσια ιστορίας, θρύλων, παραδόσεων και λοιπών συνθηκών του κάθε τόπου. Μερικές από αυτές είναι η Ποντιακή, η Κυπριακή, η Κρητική, η Επτανησιακή, η Τσακώνικη κλπ
Η Τσακώνικη , αν και συνηθίζουμε να την αποκαλούμε διάλεκτο, μπορούμε να ισχυριστούμε ουσιαστικά είναι μία γλώσσα., ιστορική συνέχεια της αρχαίας δωρικής, όπως μας απέδειξαν οι έρευνες. Πρόκειται αληθινά για μια ζωντανή κιβωτό ιερής ιστορικής παρακαταθήκης , που διαφυλάχθηκε, κατά το δυνατόν, αναλλοίωτη και απρόσβλητη από το αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου και που μας συνδέει άμεσα με το απώτατο παρελθόν
Αυτά όμως για να αποτελούν βάσεις σοβαρής συζήτησης και μελέτης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στα κείμενα, τα αρχαία και τα νέα, τα δικά μας και τα ξένα και να συγκρίνουμε τα αρχαιότατα με τα νεώτερα.
Πρώτος ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος , στο βιβλίο του Η ΟΥΡΑΝΙΑ, παράγραφος 79, μας δίνει μια σαφή εικόνα για τους κατοικούντες στην Πελοπόννησο “Οικέοι δε την Πελοπόννησον έθνεα επτά. Τούτων δε τα μεν δύο, αυτόχθονα εόντα,κατά χώρην ίδρυται νυν και τω πόλει οίκεον Αρκάδες τε και Κυνούριοι…… οι δε Κυνούριοι, αυτόχθονες εόντες, δοκέουσι μούνοι είναι ΄Ιωνες, εκδεδωρίευνται δε υπό τε Αργείων αρχόμενοι και υπό του χρόνου , εόντες ορνεήται και περίοικοι” δηλαδή επτά έθνη κατοικούν στην πελοπόννησο. Από αυτούς δύο είναι αυτόχθονες και είναι σήμερα εγκατεστημένοι εκεί όπου κατοικούσαν τα παληά χρόνια, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι……οι δε Κυνούριοι, όντε αυτόχθονες, φαίνεται ότι είναι ΄Ιωνες και οι μόνοι που έμειναν στην Πελοπόννησο, αλλά υπό την κυριαρχία των Αργείων και με την πάροδο του χρόνου, έχουν αφομοιωθεί με τους Δωριείς. Αυτοί είναι οι ορνεήτες και οι γείτονές τους
Ο Γάλλος Villoison, στον πρόλογο της Ιλιάδας που εξέδωσε το 1788, γράφειcum plurimis tsakonibus in Peloponneso et maximae Spartiae et Naupliae kollocutus sum. Et Athenis six ebdimadum spatio qvendam exiisconduxi qvo suggerente Tzakonae lingue sive recentis Lakonicae grammaticam et vocabularium a me edendam scripsi. In suis asperimis et fere inacesis montibus,myltas antiquas voces et forma doricas caetertis Graecis recentioribus, vocas et inauditas retnentur, verbi gratia dicunt, κακά proκαή, ψιούχα pro ψυχή, γιορτά, βροντά,που σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει “έχω συνομιλήσει με πολλούς Τσάκωνες στην Πελοπ[όννησο,καθώςκαι με πολλούς από τους κατοίκους της Σπάρτης και του Ναυπλίου.Και στην Αθήνα, όταν σε διάστημα έξι εβδομάδων συγκέντρωσα στοιχεία από αυτούς που γνωρίζουν την τσακώνικη γλώσσα, δηλαδή την ομιλουμένη σήμερα Λακωνική, έγραψα και γραμματική και συνέταξα λεξιλόγιο εξ αυτών των στοιχείων. Σε αυτά τα τραχύτατα και σχεδόν απάτητα βουνά διαφυλλάσσουν πολλλές αρχαίες λέξεις και φόρμες δωρικές και νέους και κοινούς φθόγγους,λόγου ΄χαρη λένε κακά άντί κακή, ψιούχα αντί ψυχή,βροντά γιορτά κλπ
Ο Deville στη ‘ μελέτη της τσακωνικής διαλέκτου” που εξέδωσε το 1866, γράφει “le tsakonien est l heritier de ce dial;ecte lakonien qui se parlais autrefois precisement danw les memes localite( Etuide du dialecte tzkonien 1866 δηλαδή η κληρονομιά αυτής της λακωνικής διαλέκτου που μιλιόταν στο παρελθόν, επιμελώς διαφυλαχθείσα στους ίδιους αυτούς τόπους.
ΟΓερμανός Φαλμεράυερ, που με τα εσφαλμένα επιχειρήματά του προσπάθησε να αμφισβητήσει, χωρίς φυσικά να το κατορθώσει,την ιστορική προέλευση και συνέχιση της Ελληνικής φυλής, για τους Κυνουριείς παραδέχεται ότι η εισβολή των Σλαύων δεν επηρέασε τους κατοίκους των ορεινών περιοχών του Μαλεβού. Αυτό φαίνεται. γράφει, από τη γλώσσα των Τσακώνων και από τα έθιμά τους, μερικά από τα οποία φθάνουν μέχρι των χρόνων του Λυκούργου ( Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα σε΄40)
Εκείνος όμως που μελέτησε σοβαρά τα τσακώνικα και ανακάλυψε την ιστορική τους σημασία,παρέχοντας άφθονα προς τούτο στοιχεία, ήταν ο γλωσσολόγος Δέφνερ,υφηγητής της γλωσσολογίας της Λατινικής γλώσσας και φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1872-1878. Κατόπιν εντολής της Ακαδημίας του Βερολίνου, περιώδευσε το 1874 και 1875 την Πελοπόννησο για να μελετήσει τη γλώσσα και τα διάφορα τοπικά ιδιωματα. Στην Τσακωνιά πήγε το 1874 και έμεινε 3 εβδομάδες, άλλά το 1875 ξαναπήγε όπου παρέμεινε επί 35 μήνες ” προς πλήρη εκμάθηση της διαλέκτου” ” Γεωργοί και ποιμένες των ορεινών χωρίων, γέροντες και γραίαι του Λεωνιδίου κλπ υπήρξαν οι διδάσκαλοί μου” μας πληροφορεί ο ίδιος.
Ο μεγάλος αυτός ερευνητής έγραψε αξιόλογα βιβλία για τα τσακώνικα, όπως ” περί της τσακωνικής διαλέκτου” όπου αποκαλύπτει ότι χαρακτηριστικό αυτής είναι το δωρικό α αντί του ιωνικού η,παραδέχεται δε ότι η λέξη ” Τσάκωνας προήλθε από παραφθορά από τις λέξεις ” τους Λάκωνας-Τσλάκωνας-Τσάκωνας” από εκεί δε και η ονομασίατηςπεριοχής που μιλιέται η δωρική ‘ Τσακωνιά”.΄Εγραψε δε επίσης δύο διατριβές το 1875 και 1880, την ” ΤσακωνικήνΓραμματική το 1881, Λαογραφικά το 1922,’ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΤΣΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ το 1923, έργο για το οποίο η τότε Κοινότητα Λεωνιδίου (σήμερα το Λεωνίδιο είναι πρωτεύουσα της Επαρχίας Κυνουρίας και εποπτεύει το Δήμο Νότιας Κυνουρίας), τον τίμησε με τη ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη της,” τσακώνικα πάραμύθια” το 1926,
Αλλά και ¨Ελληνες λόγιοι και επιστήμονες ασχολήθηκαν και αποκάλυψαν τη γνησιότητα της τσακώνικης και την προέλευσή της από την αρχαία δωρική. Πρώτος ο ιερέας < Οικονόμου καταγόμενος από το Λενίδι έγραψε την ” Πραγματεία της Λακωνικής (Τσακωνικής) γλώσσης” το 1846
Ο καθηγητής Γ. Χατζηδάκης στα ” Ακαδημαϊκά Αναγνώσματα (τό, Α σε΄68-69) επαναλαμβάνει αυτό που και Αγγλος καθηγητής Thumb εγραψε το 1894 στη διατριβή του die etyhnographische stellyng der Tzakonen= η εθνογραφική θέση των Τσακώνων, ότι ” ο δωρισμός της Τσακωνικής έγινε κοινό κτήμα της επιστήμης”
Ο λόγιος φιλόσοφος Μιχ.Λεκός, γνήσιοε Τσάκωνας έγραψετο 1920 πόνημα ” περί των τσακώνωνκαι τσακώνικής διαλέκτου” ΟΛ Στρατήγης το διήγημα ΑΤσιουράνα για να τιμήσει τη γλώσσα των προγόνων του
Ο καθηγητής της αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Κ. Ρωμαίος πρϊστάμενος και διευθύνων τις ανασκαφές που έγιναν στην Κυνουρία στις αρχές του 20 αιώνα, ανακάλυψε ίχνη πολλών αρχαίων πόλεων όπως ” τας Γλυμπείς” σημερινά Λύγκια,κοντα στον΄Αγιο Βασίλη και Πλατανάκι, ” την πολίχνην” σήμερα Πούληθρα,”Τις Πρασιές”-“Βρασια” κοντα στην Πλάκα λεωνιδίου. ” Θυρέα” στον΄Αγιο Ανδρέα,ανακάλυψε δε στην κορυφή του σημερινού ” Σερνιάλι” αρχαία αναθήματα, βάσει βωμού. αρχαίο τείχος κυρίως δε το μικρό αγαλματάκι αφιερωμένο στον ” ΑΠΕΛΟΝ ΤΥΡΙΤ (Α) , καθώς και ίχνη ιερού αφιερωμένου στον Απόλλωνα τον οποίο αποκαλούσαν Τυρίτα, η δε επιγραφή αυτή ” παρείχε το απροσδόκητον κέρδοςότι το όνομα του εγγύς τσακώνικου χωρίου ΤΥρός είναι Αρχαίον”. Ενθουσιασμένος από την επίτυχία της αποστολής του ο Ρωμαίος καταλήγει ” δια της αρχαίας ονομασίας εβεβαιώθιη η θέσις του Τυρού. Αλλά των επιγραφών δεν είναι κατώτεραι,κατά την αποδεικτικήν δύναμιν, αι αρχαίαν καταγωγήν έχουσαι τοπονυμίαι. Τοιαύτας δέον να περιμένωμεν πολλάς εν τη ορεινή χώρα,ένθα θαυμασίως διετηρήθη η αρχαία λακωνική διάλεκτος εις το μήπω τελείως εξετασθέν πολύτιμον γλωσσικόν ιδίωμα”
Ο σπουδαιότερος όμως κ;ι συστημαστικώτερος ερευνητής και συγγραφέας υπήρξε ο δικός μας καθηγητής ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ, από τα Μέλανα, που έγραψε Γραμματική για τα Τσακώνικα, αλλά το σπουδαιότερο έργο του υπήρξε το τρίτομο λεξικό του ΤΗΣ ΤΣΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ, που το εξέδωσε το 1987 η Ακαδημία Αθηνών η οποία και εβράβευσε τον συγγραφέα. ΄Ενα σπουδαίο έργο που είναι οδηγός μας
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ σε ΌΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. ΤΟΥΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΔΑΦΝΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕς ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΑΣ ΘΑΝΑΣΗ ΚΩΣΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
Sitaina The fir-covered Sitaina, Tsakonochori, at a distance of 23 km southwest of Astros and at an altitude of 740 m., Is built left and right of a beautiful – green ravine and below the imposing peaks of Parnon. Its traditional stone houses have the characteristics of Tsakonian architecture. The first written mention of the village is made in a chronicle of the well-known historian Georgios Frantzis, in the year 1435.
During the period of Kleftouria, Dimitrios Kaliotzis, Sitainiotis, is among the seven most famous Thieves of the Peloponnese, will be the terror of the Turks and his rich action will be praised by the popular Muse in many folk songs. The participation of the people of Sitaini in the national uprising of 1821 is impressive. In Sitaina, two military corps will be created, with more than 100 fighters and led by Georgios L. Bourmas and Theodoros Ioannou or Kritikos. With the beginning of the Revolution, Th. Ioannou will leave Nafplio, where he lived with two privately owned ships and the coal monopoly. In Sitaina he will organize and arm at his own expense, having sold his two ships, more than 80 Sitaini, under whose leadership they fought in all the battles of the Peloponnese. In the Byzantine castle of Zagoli, 3 km northeast of the village, late July-early August 1826, the fortified inhabitants and fighters of Sitina will successfully repel and humiliate the hordes of Ibrahim. In 1835, with a royal decree, the Municipality of Sitaini was created. The three impressive and intricately shaped cobbled squares of the village, the vaulted rich fountains and the crystal clear waters of many rich springs, the churches of Taxiarches and Agios Ioannis the Theologian with the strong Byzantine characteristics, the watermill and the rich , in combination with the rich and varied natural environment, create unique images of enchanting beauty, which win the visitor. The fir forest of Sitaina is a unique natural monument. Impressive plateaus, such as those of Profitis Ilias-Kambos, Loutsa and Kambos, rich and complex flora, a multifaceted world of trails, with strong traces and signs of intense human activity in the past marked by lime kilns and marbles , the wells. In the wider area of the village there are also interesting caves, which were a refuge of the inhabitants, both during the Turkish occupation and during the German occupation (Karatza, Kaliotzi, Karahaliou). Sitaina, thanks to its rich natural environment and the numerous paths, many of which follow the ancient road network of the area, is today a pole of attraction for groups of hikers and mountaineering clubs, for the needs of which a free camping area has been formed near the square. Theologos, from the cultural association of the village. Among the many and interesting paths that open and unfold from the village, those to the gorge and the waterfall of Louluga-castle Zagolis and to the plateau Profitis Ilias-peaks of Tourlas are routes known in Greece and with the greatest walking traffic. From the other routes, the old path-mule road that leads to Platanos, the route to the forest of Leka, the path to the bridge and the gorge of Koutoupou stand out. Sitaina is also an ideal starting point for exploring the wonderful world of Brasiatis Gorges. The poet Theodoros Papagiorgopoulos (1862-1941) was born and lived in Sitaina for many years, and he wrote articles in various newspapers and magazines in Athens under the pseudonyms “Sfouggis” and “Parnis”. Sitaina was also the birthplace of the monk Joseph Karatza, founder of the Holy Monastery of Malevi (1916). In addition to the religious festivals, the Cultural Association of the village organizes every summer rich cultural events and activities, such as the Meeting of the Sitainiotes, Youth Festivals, the Gorge Festival, the Bread Circle.
From ExploringGreece
Sitaina together with Kastanista and Prastos formed the original core of Tsakonia. Very picturesque village among the firs, offers multiple possibilities for excursions in the nature of Parnon. The village has traditional stone houses and a lot of water
From Wikipedia, the free encyclopedia
Sitaina is a mountain village in the prefecture of Arcadia, built amphitheatrically on the slopes of Mount Parnon at an altitude of 700 m., Near its highest peak, Megali Tourla (1934 m.). The village is located 30 km from Astros .
Sitaina is administratively part of the Municipality of North Kynouria. Sitaina is a Tsakonochori in which, along with the nearby villages of Prastos and Kastanitsa, the Tsakoniki dialect is still spoken by the elders.
History
Sitaina is mentioned for the first time in the Chronicle of the Fall of Georgios Sfrantzis, under the name Sitana. The name “Sitaina” is Slavic [3] and means swamp, swamp. In the following years, it is mentioned in various documents of the Turkish occupation and the Venetian occupation. During the pre-revolutionary years, the well-known thief and captain of Captain Zacharias, Dimitrios Kaliontzis, was born in Sitaina. The contribution of the village was also important during the Revolution of 1821, as 150 Sitainiotes joined various corps, with great success. In 1826 Ibrahim Pasha completely destroyed the village, as well as all the other villages of Kynouria. According to tradition, the villagers took refuge in the cave of Zaggoli. In the following years Sitaina became the seat of the Sitaini Community.
The village
The village is full of firs and various trees, while, like the other Tsakonochoria, it has many mansions – tower houses, samples of Tsakonian architecture. Sitaina has two churches: Taxiarches and Agios Ioannis Theologos. Near the top of Parnon, there is the church of Profitis Ilias.
Near the village there is the fortified church of Panagia Zaggoli, mentioned by the traveler William Martin Lake in 1805. The inhabitants of Sitaina took refuge in this cave, after its destruction by Ibrahim. Nearby are the gorges of Loulouga, Koutoupou, Zarbanitsa and Mazia, where hiking and mountaineering takes place. Near Sitaina are the villages of Prastos, Kastanitsa, Arcadia, Platanos, Arcadia, etc.
From the “Mount Parnon and Moustos Wetland Management Agency, 2015. Guide for the protected area of Mount Parnon and Moustos Wetland. Nature, Culture, Ecotourism. Astros of Arcadia “.
The Tsakonian dialect is spoken by Leonidio, Pragmatefti, Melana, Tyros, Sapounakeika, Agios Andreas, Prasto, Sitaina, Kastanitsa. Settlements: Sampatiki, Livadi, Vaskina, Paliochora, Agios Panteleimonas (Fouska), Dernikeika
The Tsakonian dialect
The Tsakonian dialect, the Tsakonian dance, the costume, the customs and traditions of the Tsakonians, are another dynamic of the Parnon area. According to the “Chronicle of Monemvasia”: “And the prefectures and peasants of Thremte were settled in the rugged places adjacent to it, and finally the jaconia were named”. The Tsakones, as true descendants of the Dorians, kept their roots intact and the Tsakonian language is still the living expression of the Doric dialect. In the cradle of Tsakonia, today insists on walking and creating in the footsteps of yesterday in a perpetual and uninterrupted breath of Greece.
The special linguistic treasure of our place The Tsakonian dialect has been included in the list of endangered languages of UNESCO and is recognized as a cultural achievement and a unique treasure of culture. The language was preserved genuine and unadulterated in the mouths of ordinary people, peasants, shepherds and farmers. In wishes, in greetings, in curses, in everyday expressions, in teasing and jokes, there is for centuries now the linguistic treasure of the Tsakonians. In this special part of the Greek land called Tsakonia (the birthplace of Tsakonia was Prastos, Kastanitsa and Sitaina), in these rugged places, the inhabitants of the area, with few means, not only survived, but left behind a valuable heritage, the Tsakonian tradition, the beautiful language, the unique evocative Tsakonian dance, the Tsakonian songs, the weaving art, their habits, what we call today customs and traditions. All this composes the identity of the place with a living language that is in the hands of the Tsakonians, but also of all Hellenism, to embrace it and protect it from oblivion
Το Άστρος και ο Αγιάννης είναι μια κοινότητα και το σπουδαιότερο οι κάτοικοι είναι οι ίδιοι, είχαν και έχουν σήμερα σπίτια στον Άγιάννη και στο Άστρος για πολλές εκατοντάδες χρόνια.Από το χωριό Άγιος Ιωάννης προήλθε το Άστρος , το Παράλιο Άστρος, αλλά και άλλοι οικισμοί.
Η πρώτη επίσημη αναφορά της πόλης με το όνομα «Άστρος» συναντάται σε χρυσόβουλο του έτους 1293 του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου . Η πρώτη όμως αναφορά με το όνομα «Άστρον» απαντά στο Γεωγράφο Κλαύδιο Πτολεμαίο (2ος αι. μ.Χ.). Ο Νίκος Βέης (1883–1958) καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός αναφέρει «έχομε κατ΄ επανάληψιν μνείας του Κυνουριακού αυτού πολίσματος» του Άστρους το 1320,1372,1374, 1407,1421, ,1435, 1463, 1467, 1471, 1481.
Ο Φρατζης αναφέρει το Άστρος και το Άγιο Ιωάννη το 1435
Από
Θανάση Π. Κωστάκη: Σύντομη γραμματική της Τσακώνικης Διαλέκτου (BT),1951
«Από το Φρατζή,έκδοση Βόννης σ.159…..Και κατά αρχάς του θέρους του ς@μγ (=1435).… αί είσιν αι κάτω γεγραμμέναι χώραι και πόλεις και κώμαι, Άστρον,άγιος Πέτρος, Άγιος Ιωάννης, Πλαταμόνας (Σημερ.Πλάτανος),Μελίγον (σημρ. Μελιγού),Προάστειον (σημερ,Πραστός) ,Λεωνίδας (σημερ.Λεωνίδιον), Κυπαρισσία (σημερ.Κυπαρίσσι) ,Ρέοντας και Σίτανας (σημερ.Σίταινας)…Βλ.Σ.Λάμπρου,Μικταί Σελίδες , Αθήναι 1905 σ.416-419 και Φ.Κοκκουλέ, Αθηνά 39 (1927) σ.122»
Ο Γ. Τερτσέτης αναφέρει «συνέτρωγαν ο Δημήτριος Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης εις τους ίσκιους των δένδρων του Άστρους».(Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής φυλής σελ.287) Ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος αναφέρεi μετά από το τραπέζι :«Από το Άστρος επεράσαμεν εις τον Άγιον Ιωάννην, και από εκεί, αφού εγευματίσαμεν εις ταις καμάρες του Αγίου Πέτρου, εφθάσαμεν εις Βέρβαινα». Η Συνέλευση, στα πρότυπα των Συνταγμάτων της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 μ.Χ., συνέταξε και τη «Διακήρυξη της Β΄ των Ελλήνων Συνελεύσεως» υπογραμμένη από 128 Πληρεξούσιους, μεταξύ των οποίων και ο Κολοκοτρώνης, «Εξεδόθη εν Άστρει εντός του Μουσείου του Καρυτσιώτου», “Ήδη δε μετά δεκαέξ μήνας Δευτέραν να συγκροτήση εν Άστρει συνέλευσιν ....»λέει η διακήρυξη της Εθνοσυνέλευσης .
Με την πρώτη διοικητική διαίρεση του ελληνικού κράτους το 1835, το Άστρος εντάχθηκε στον Δήμο Θυρέας με έδρα τον οικισμό Άγιος Ιωάννης (ΦΕΚ 16Α – 24/05/1835).Από το 1841 έως το 1912, το Άστρος ήταν η χειμερινή έδρα του Δήμου Θυρέας , ο Αγιάννης ήταν η θερινή έδρα {ΦΕΚ 5Α – 08/03/1841) . Από το 1912 ο οικισμός αποτέλεσε έδρα κοινότητας Άστρους η οποία εξελίχθηκε στο Δήμο Άστρους το 1985 (ΦΕΚ 99Α – 28/05/1985)( Για ιστορικούς λόγους έγινε δήμος). Από το 1998 το Άστρος αποτελεί έδρα του Δήμου Βόρειας Κυνουρίας (ΦΕΚ 244Α – 04/12/1997) . Το 1845 Ο Αγιάννης αποτέλεσε την θερινή έδρα της Επαρχίας Κυνουρίας.
Παράλιον Άστρος (Αρκαδίας) ΦΕΚ 32Α – 08/12/1845 . Ο οικισμός προσαρτάται στο δήμο Θυρέας. ΦΕΚ 252Α – 24/08/1912. Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Θυρέας και ορίζεται έδρα της κοινότητας Παραλίου Άστρους.
Συνοπτικά, αυτές τις μεγάλες ιστορικές αλήθειες καταλάβαμε από τον συμπατριώτη μας καθηγητή αρχαιολογίας Παναγιώτη Φάκλαρη από την ομιλία του για την Χερσόνησο Παραλίου Άστρους .
Δεν υπάρχει νησί στην Χερσόνησο Άστρους μετά το 500 π.χ αλλά υπήρχε νωρήτερα.
Το Κάστρο Παραλίου Άστρους δεν είναι «το κάστρο Εστέλλα» (Άστρος) που αναφέρεται στο Αραγωνικό Χρονικό του Μορέως που έχτισε ο Γουλιέλμος Βιλαρδουίνος το 1256 ,αλλά χτίστηκε αργότερα. ». Επίσης έχει σημασία ότι γύρω από το κάστρο όταν χτίστηκε, δεν ανέφερε ο καθηγητής ότι υπήρχε οικισμός.Απλά αναφέρει το κάστρο χτίστηκε τον 15οναιώνα.
Σύμφωνα με το καθηγητή, αργότερα από το 1256, «στις αρχές του 15οναιώνα 1400-1410 …οι Ενετοί κατέχουν την χερσόνησο Άστρους στην οποία έχτισαν ένα μικρό κάστρο που αναφέρεται σε πηγή του 1407 με το όνομα Estella,Stella δηλ.Αστέρι, βλέπετε ένα χάρτη Ενετικό κει πέρα που το έχει σαν νησάκι κει πέρα και λέει Stella»
Το 1806 …»δεν υπήρχε χωριό στο νησί τότε, παρά μόνον τρία σπίτια, και μερικές αποθήκες και μία μεγάλη δεξαμενή, η «παλιόστερνα» που τροφοδοτούσε με νερό τα πλοία»
«Ο Ζαφειρόπουλος … αποφάσισε να ιδρύσει στην χερσόνησο του Άστρουςένα νέο χωριό»
«Η δημιουργία του νέου αυτού χωριού συντελέστηκε από το 1828 έως το 1833.Τότε χτίστηκαν και τα πρώτα σπίτια.»
H διακήρυξη της Εθνοσυνέλευσης είναι ένα συνταγματικό κείμενο. Οι πληρεξούσιοι της Εθνοσυνέλευσης και ο Κολοκοτρώνης τίμησαν με την διακύρηξη το μεγάλο ευεργέτη μας με το καλύτερο τρόπο για τις μεγάλες και ανυπολόγιστες συνεισφορές του στο Ελληνικό Έθνος. «Εξεδόθη εν Άστρει εντός του Μουσείου Καρυτσιώτου», λέει η διακήρυξη της Εθνοσυνέλευσης. Το Άστρος το βρήκαν εκεί οι πληρεξούσιοι της Εθνοσυνέλευσης , υπήρχε πριν το 1823, δεν το εφεύραν εκείνη την ημέρα και ο μεγάλος ευεργέτης μας θυμόταν πολύ καλά την πατρίδα του απο το 1756.
astrosgr.com 