Στη παραπάνω φωτογραφία είναι το “παλιό” δημοτικό σχολείου του Αγιάννη. Οι ντόπιοι το αποκαλούσαν το “παλιο” δημοτικό σχολείο, σε διάκριση με “το καινούργιο” δημοτικό σχολειο που κτίστηκε την δεκαετία του 1960 στη θέση Κουτρί, στη θέση που βρισκότανε η σχολή Καρυτσιώτη που είχε κτιστεί το 1798 και κάηκε το 1826 από τον Ιμπραήμ.
Tο “καινούργιο” δημοτικό σχολειο που κτίστηκε την δεκαετία του 1960 στη θέση Κουτρί, μερικοί καινούργιοι συμπολίτες μας μπερδεύουν δικαιολογημένα “το καινούργιο” με “το παλιό” ,όπως τα αποκαλούν οι ντόπιοι κάτοικοι , γιατί στη θέση αυτή βρισκότανε η σχολή Καρυτσιώτη, που λογικά ήταν το παλιότερο σχολείο.
Στη παραπάνω φωτογραφία παρμένη μπροστά στο παλιό δημοτικό σχολείο το 1958 από τον συμπολίτη μας φωτογράφο και κουρέα Θανάση Κουτίβα; διακρίνεται ο αείμνηστος δάσκαλος μας Λεωνίδας Κολοβός με τους περισσότερους μαθητές του σχολείου, μερικοί απουσίαζαν εκείνη την ημέρα.Μερικοί μαθητές διακρίνονται ξυπόλητοι, τους καλοκαιρινούς μήνες δεν φορούσαμε παπούτσια οι περισσότεροι….. Είμαστε τυχεροί που είχαμε και ένα δάσκαλο, περίπου 60-80 μαθητές μερικοι λένε 100 κάποια χρόνια , που έκανε ότι μπορούσε να μας μάθει γράμματα. Οι γονεις μας αγρότες οι περισσότεροι μεγάλωσαν τα παιδιά τους με πολύ μόχθο ,αγάπη και με τον διακαή πόθο να μάθουν γράμματα και “να αλλάξουν ζωή”. Οι μαθήτές ήταν διαιρεμένοι σε δύο τάξεις , οι μικρές τάξεις και οι μεγάλες τάξεις. Ο δάσκαλος μας όταν έκανε μάθημα στην μία τάξη έδινε γραπτή εργασία στην άλλη τάξη και έστελνε και ένα μεγαλύτερο μαθητή στους μικρότερους να επιβλέπει κάπως…… , πολλές φορές και τον υποφαινόμενο.Μου άρεσε η ιδέα γλύτωνα το μάθημα ,αλλά το κακό ήταν ότι έχανα τα δικά μου μαθήματα , όταν με έστελνε στους μικρούς ,αλλά βρίσκαμε τους τρόπους να τα καλύψουμε… κάπως έτσι μάθαμε γράμματα,υπήρχαν και άλλα χωριά που όλα ήταν χειρότερα.
Το άσχημο του σχολείου με ένα δάσκαλο, ήταν ο δάσκαλός μας έπρεπε να καλύψει ύλη σε διαφορετικές ηλικίες, ας πούμε σε μαθητές 4 τάξεων , για μαθήματα της έκτης επίσης σε μαθητές των άλλων μικροτέρων τάξεων κάτι πολύ δύσκολο ,δεν υπήρχε χρόνος να καλύψει όλα τα μαθήματα όλων των τάξεων. Το καλό ήταν ότι οι μαθητές των μικροτέρων τάξεων παρακολουθούσαν αναγκαστικά τα μαθήματα των μεγαλύτερων τάξεων και αυτό για μερικούς τουλάχιστον ήταν μεγάλη ευκαιρία , μάθαιναν προχωρημένα μαθήματα.
Όλοι είχαμε τα παρατσούκλια μας και το δικό μου ήταν ο “κύριος “, ωραίο παρατσούκλι πράγματι , συνήθως το παρατσούκλι τις περισσότερες φορές είχε σχέση με αυτά που έκανες. Εγώ καμάρωνα…. και έλεγα πάντοτε, σε πολλούς που δεν ήξεραν πως μου βγήκε το παρατσούκλι , ότι ήμουν κύριος σε όλα, πράγματι άνθρωπος του μέτρου και της συναίνεσης για όσους με ξέρουν.…., για αυτό το παρατσούκλι μου ήταν “κύριος “.
Θέλω να ομολογήσω ότι η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική , όταν πιο μικρός είχαμε δάσκαλο τον αείμνηστο Τάσο Καλφαγιάννη, όταν το σχολείο ήταν ένα με το σχολείο του Άστρους , συνέβη κάπως έτσι. Ο δάσκαλος μας έκανε μάθημα σε μεγαλύτερη τάξη και έκανε μια ερώτηση στην αριθμητική στους μαθητές της μεγαλύτερης τάξης. Εγώ πολύ μικρός πετάχτηκα και είπα.
-Κύργιε… Κύργιε… εγώ να το πώ .Ο δάσκαλος χαμογέλασε και είπε: Πές το “κύργιε”……… Οι μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων μου το κόλλησαν αμέσως γιατι πολύ μικρός έμπαινα στα οικόπεδα τους , συντομα όλοι με έλεγαν ο Γιάννης ο “Κύριος” , ξέχασαν το κύργιος…. Δεν θα αναφέρω εδώ τις λεπτομέρειες, ότι αργότερα ένας συμμαθητής μου που δεν είχε τόσο καλό παρατσούκλι σαν το δικό μου ….:) προσπάθησε ανεπιτυχώς να μου το αλλάξει , αλλά όλοι συννέχισαν να με αποκαλούν και σήμερα ο Γιάννης ο “Κύριος ” ………
Καλή η πλάκα αλλά ας πούμε και κάτι ποιό σοβαρό. Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα πιστεύουμε το “ελληνικό μέτρο”, ο δημοκρατικός διάλογος , η εθνική ενότητα και εθνική συννενόηση είναι οι μονόδρομοι που θα μας βγάλουν γρηγορότερα από το τέλμα από την υπερβολή , τα ψέμματα , το υβρεολόγιο και τις ρετσινιές για όλα.
Οι απλοί πολίτες , όχι οι ειδικοί και οι εππαγελματίες στα κοινά, έχουν και πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. “Μπορουμε να το κάνουμε, άμα θέλουμε.”
Η κτητορική επιγραφή της Σχολής Καρυτσιώτη του Αγιάννη έμπρακτα διαχρονικά δείχνει τον διακαή πόθο των ηρώων προγόνωνν μας για τα γράμματα, για “να μάθουν τα παιδιά γράμματα και να αλλάξουν την ζωή τους”
«1798 ΕΝ ΜΗΝΙ ΙΟΥΛΙΩ 18
Η ΣΧΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟΘΕΑΜΟΝΑ..”
Από το ίδιο σιγίλλιο του 1638 πληροφορούμαστε ότι ο Αγιάννης έγινε πατριαρχική εξαρχία «χάριν βεβαίως τῆς Σχολῆς τοῦ Ἀγίου Ἱωάννου, λειτουργούσης πολλοῦ παλαιότερον». Σύμφωνα, λοιπόν, με το συγκεκριμένο απόσπασμα στον Άγιο Ιωάννη λειτουργούσε σχολείο, πολύ πριν το 1638. Στον Άγιο Ιωάννη, λειτουργούσαν επίσης και «κατώτερα» σχολεία, όπως αυτό του Παπακυριακού και κρυφά σχολεία, αρχικά στο Μετόχι της Μονής Λουκούς, Άγιος Δημήτριος και αργότερα στους νάρθηκες των εκκλησιών του χωριού.
Oι Αγιαννίτες πραγματικά δεν παραδόθηκαν ποτέ στους κατακτητές και για απόδειξη με το τρόπο τους κατάφεραν να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοικτά όλη την διάρκεια του τούρκικου ζυγού και διατήρησαν κρυφά και φανερά αναμμένη την φλόγα του έθνους.
astrosgr.com 
