“Φαντάζομαι πως ο Σίσυφος ήταν ευτυχισμένος”. Αλμπέρ Καμύ
“Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού…. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας”.
Το Βραβείο Νόμπελ στη Λογοτεχνία του 1957 απονεμήθηκε στον Albert Camus “για τη σημαντική λογοτεχνική του παραγωγή, η οποία με ξεκάθαρη σοβαρότητα φωτίζει τα προβλήματα της ανθρώπινης συνείδησης στην εποχή μας”.
Παρακάτω κάτι από την ομιλία του Albert Camus στη γιορτή Nobel στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, 10 Δεκεμβρίου 1957
“Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ρόλος του συγγραφέα δεν είναι απαλλαγμένος από δύσκολα καθήκοντα. Εξ ορισμού δεν μπορεί να τεθεί σήμερα στην υπηρεσία εκείνων που κάνουν ιστορία. είναι στην υπηρεσία εκείνων που το υποφέρουν. Διαφορετικά, θα είναι μόνος και στερημένος από την τέχνη του”
“Στο περιθώριο των κυρίαρχων φιλοσοφικών ρευμάτων ο Καμύ επέμεινε στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Αρνούμενος να εκφράσει ομολογία πίστεως στον Θεό, στην ιστορία ή στη λογική, ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, τον Μαρξισμό και τον Υπαρξισμό. Δεν σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.”
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%8D
Τα σπουδαιότερα βιβλία του είναι Ο Ξένος , Η Πανούκλα, Η πτώση, O Καλιγούλας και τα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος
“Ο συγγραφέας που εξέφρασε τη φιλοσοφία του Παράλογου, επηρεασμένος από το μηδενιστικό ύφος που ήταν σε έξαρση στην εποχή του, δεν επένδυσε ποτέ στην ονειροπόληση. Ξεγυμνώνει την υποκρισία της καθημερινότητας, αδιαφορεί για τις κοινωνικές κατασκευές και τα πρέπει, δεν τον ενδιαφέρει να βρει νόημα εκεί που δεν υπάρχει. Ακόμα και σήμερα, είναι τέτοια η επιθυμία μας να νοηματοδοτήσουμε τον βίο μας, ώστε δε μας περνά από το μυαλό η πιθανότητα να μην υπάρχει νόημα
Αν δε χωράς στα καλούπια της κοινωνίας σε βλέπουν σαν ξένο και αυτό ακριβώς είναι το θέμα που πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Ο Καμύ, έγραψε τον “Ξένο” με σκοπό να δελεάσει τους αναγνώστες να σκεφτούν τη θνητότητα τους και το πραγματικό νόημα της ύπαρξης τους”
http://provocateur.gr/out–about/13291/diaba–zoyme–o–ksenos–toy–almper–kamy
“Η έννοια του παραλόγου και η σχέση ανάμεσα στο παράλογο και την αυτοκτονία αποτελούν τα θέματα αυτού του δοκιμίου. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος παραδέχεται τη διάσταση ανάμεσα στη λογική επιθυμία του για κατανόηση και ευτυχία και στη σιωπή του κόσμου, μπορεί άραγε να κρίνει αν η ζωή αξίζει τον κόπο να την ζει κανείς; Τούτο είναι το θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. Αν όμως το παράλογο μου φαίνεται πρόδηλο, οφείλω να το διατηρήσω με μια διαυγή προσπάθεια και να δεχτώ να ζήσω βιώνοντάς το. Η εξέγερσή μου, η ελευθερία, το πάθος μου, θα είναι οι συνέπειές του. O άνθρωπος, σίγουρος ότι θα πεθάνει ολοκληρωτικά, αρνούμενος όμως το θάνατο, λυτρωμένος από την υπερφυσική ελπίδα που του έδενε τα χέρια, θα μπορέσει να γνωρίσει το πάθος της ζωής σ έναν κόσμο δοσμένο στην αδιαφορία του και στη φθαρτή ομορφιά του. Όμως η δημιουργία είναι για εκείνον η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπρές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου. O αγώνας του Σισύφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.”
https://www.protoporia.gr/kamy-almper-o-my8os-toy-sisyfoy-9789600345247.html
“Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1956, ήταν που ο γάλλος αυτός συγγραφέας, φιλόσοφος, δραματουργός και μάχιμος δημοσιογράφος, ολοκληρώνει την “Πτώση” (εκδόσεις Ατραπός, 2014): ένα βιβλίο που πραγματεύεται με τον πλέον εύγλωττο τρόπο δύο στοιχεία-πυλώνες του δυτικού πολιτισμού, την (ψευδο)ηθική της καθημερινότητας μας δηλαδή, και την επίπλαστη ευμάρεια.
Ο Ζαν Μπατίστ Κλαμάνς, λοιπόν, ξεκινά μέσα στο κακόφημο αυτό μέρος μια αυτοκριτική που εξελίσσεται σε αέναη εσωτερική πάλη. Το πρότυπο του ανδρός, που τυγχάνει της καθολικής αποδοχής τόσο σε επαγγελματικό-κοινωνικό όσο και προσωπικό επίπεδο, αρχίζει μέσα από την εξομολόγησή του να σχηματοποιεί ένα αντιπρότυπο που λέξη με τη λέξη φθίνει. Μια κατασκευασμένη προσωπικότητα από τα χειρότερα υλικά που εν αφθονία βρίσκονται σε κάθε γωνιά του δυτικού κόσμου: την απληστία, την υποκρισία, τον εγωκεντρισμό.
(…)Θέλουν να γίνουν όλοι πλούσιοι. Γιατί; Αναρωτηθήκατε ποτέ; Για τη δύναμη, βέβαια. Ιδιαίτερα, ωστόσο, γιατί τα πλούτη σάς απαλλάσσουν από την άμεση κρίση, σας βγάζουν απ’ τον όχλο του υπόγειου μετρό, για να σας κλείσουν μέσα σε ένα επινικελωμένο αμάξι, σας απομονώνουν σε μεγάλα φυλασσόμενα πάρκα, σε βαγκόν-λι, σε καμπίνες πολυτελείας. Τα πλούτη, αγαπητέ φίλε, δεν είναι ακόμη η αθώωση, αλλά η αναβολή, κάτι που αξίζει πάντοτε τον κόπο να το παίρνουμε
Ένα βιβλίο που δεν αξίζει απλά, αλλά απαιτείται να διαβαστεί. Κι αν θα έπρεπε να τονίσουμε ένα και μόνο στοιχείο που εκπορεύεται από την ανάγνωση του είναι αυτό και μόνο αυτό: Προσοχή, προσοχή! Δημιουργεί συνειρμικές ταυτίσεις. Αυτή, φαντάζομαι, ήταν και η βασική στοχοθεσία του Καμύ όταν γέμιζε με μελάνι τις λευκές του σελίδες που μετουσιώθηκαν στην “Πτώση”.
http://provocateur.gr/manners/10832/diaba–zoyme–thn–ptwsh–toy–almper–kamy
Παρακάτω μερικά αποφθέγματα του Αλμπέρτ Καμύ.
Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα.
Η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι.
Γοητεία είναι ένας τρόπος να παίρνεις την απάντηση «ναι», χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση.
Επαναστατώ − άρα υπάρχουμε.
Τι είναι ένας επαναστάτης; Ένας άνθρωπος που λέει όχι.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι.
Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.
Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.
Η αλήθεια, όπως και το φως, τυφλώνει.
Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα.
Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι,
Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις παρά για να αυτοκτονήσεις.
Από τη στιγμή που όλοι θα πεθάνουμε, είναι προφανές ότι το πού και το πότε δεν έχουν καμιά σημασία.
Όλα γίνονται από μια συνήθεια. Είμαστε γελοίοι αριθμοί μιας κοινωνίας που ενεργεί από συνήθεια, μισούμε ή αγαπάμε από συνήθεια και σκεπτόμαστε τα «μεγάλα προβλήματα» από συνήθεια.
astrosgr.com 
